Fotel

Fotel z drewna toczonego na 4 nogach z których przednie lekko wygiętych na boki, a tylne do tyłu. Siedzisko trapezoidalne. Oparcie ażurowe, lekko esowato odgięte ku tyłowi, o kwadratowej ramie podzielonej trzema wąskimi pionowymi prętami, a w części górnej poziomą poprzeczką grubości ramiaków oparcia. W czterech utworzonych w ten sposób polach umieszczono w formie dekoracji cztery toczone pierścienie.

Poręcze łukowato obniżające się ku przodowi, wpuszczone w dwie podpórki zakończone u góry spłaszczonym guzem w kształcie odwróconej czaszy, wyniesione powyżej poziomu łączenia elementów. Oskrzynienie proste, złożone z dwóch półwałków, wewnątrz na osi podłużnej związane. Tapicerowane siedzenie na pasach, wypełnione włosiem.

Fotel jest elementem większego kompletu, liczącego pierwotnie cztery sztuki, a z którego zachowane są w zbiorach muzeum dwie. Stanowi fragment pochodzącego z 2. ćw. XIX w. wyposażenia Pokoju Cichego znajdującego się na pierwszym piętrze w południowo-wschodnim narożu pałacu wilanowskiego, i będącego wówczas częścią Pokoi Chińskich urządzonych według koncepcji Stanisława Kostki Potockiego przez Aleksandrę z Lubomirskich Potocką i jej syna Aleksandra. Apartament nie miał funkcji mieszkalnej, a stanowił oprawę dla ekspozycji kolekcji sztuki i rzemiosła Dalekiego Wschodu.

Mebel ten stanowi przykład popularnych w rzemiośle artystycznym przełomu XVIII i XIX wieku inspiracji sztuką orientalną, a w wilanowskim apartamencie chińskim podobne lekkie meble imitujące wykonane z egzotycznego bambusa występowały w wielu pomieszczeniach, nadając egzotycznemu wystrojowi estetycznej spójności.