Fotel

Fotel o trapezoidalnym siedzisku, zamkniętym od przodu łukowato, na czterech wąskich, lekko zbieżnych, szablastych nogach. Przednie nogi esowato wygięte do przodu, mają przekrój prostokątny o zaokrąglonych przednich krawędziach i zostały w górnej i dolnej części ozdobione płaskorzeźbionymi motywami palmet. Tylne nogi o przekroju prostokątnym są wyraźnie odgięte ku tyłowi. Oparcie lekko odchylone do tyłu, płynnie przechodzi w oskrzynie boczne siedziska, dwukrotnie szersze od oskrzyni przedniej i tylnej. Górną połowę oparcia tworzy pozioma, prostokątna, lekko wygięta do tyłu deska o łukowo wyciętych górnych narożnikach. Zarówno jej górna jak i dolna krawędź ozdobiona została rzeźbioną dekoracją w formie muszli, ujętej po bokach w dwa symetryczne spływy wolutowe z wici roślinnej owiniętej wokół rozety. Dolna połowa oparcia ażurowa. Poręcze o zaokrąglonych krawędziach, nieco węższe u góry i rozszerzające się ku dołowi, płynnie spływają od górnej części oparcia i zwijają się u dołu w nieduże woluty opierając się na bocznych oskrzyniach siedziska. U góry przy łączeniu z oparciem oraz w dolnej partii poręczy znajduje się płaskorzeźbiona dekoracja z motywem liści akantu. Siedzisko tapicerowane, obite rypsem w kolorze ceglastym z białymi i szarymi paskami.

Fotel stanowi element kompletu mebli salonowych, na który składa się kanapa (Wil.3996), stół (Wil.3997), dwa fotele (Wil.3988, Wil.3999) i cztery krzesła (Wil.4000–Wil.4003). Mebel stanowi przykład dojrzałej estetyki empirowej, charakterystycznej dla pierwszej połowy XIX wieku, czerpiącej obficie z form oraz motywów dekoracyjnych zaczerpniętych z wzorów antycznych. Styl ten przejawiał się w zamiłowaniu do mebli o prostych kształtach i masywnych proporcjach, fornirowanych drewnem, którego ciepła, intensywna barwa podkreślała kolor brązowych lub mosiężnych okuć, często złoconych, a w tym przypadku imitowanych przez drewniane płaskorzeźbione detale.

Zakup Muzeum Narodowego w Warszawie od instytucji w 1963 roku, przekazany następnie do zbiorów wilanowskich.