Lustro

Lustro wiszące z pocz. XVIII w. ze względów stylistycznych jest przypisywane warsztatowi angielskich rzemieślników Jamesa Moore'a i Johna Gumley, dostawców na dwór królewski, którzy specjalizowali się w rzeźbionych meblach złoconych techniką gesso grosso.

Tafla zwierciadlana składa się z dwóch części o fazowanych krawędziach na obwodzie i w miejscu połączenia płyt (dla uniknięcia zniekształceń odbitych obrazów na ich styku). Głównym atutem, wyróżniającym je spośród innych luster jest jego oprawa - drewniana rama bogato zdobiona płaskorzeźbionymi motywami roślinnymi i pełnoplastycznymi elementami w układzie symetrycznym. Zasadniczy akcent dekoratorski położony został na bogato rzeźbione zwieńczenie, z maską diabła w szczycie. Boczne listwy ramy zdobione są skromniej; reliefowymi dekoracjami, zwojami długich liści akantu i wolutami, będącymi pozostałościami ornamentu okuciowego. Dolna krawędź zamyka kompozycję wklęsło-wypukłym ornamentem z pióropuszem umieszczonym na osi i dwoma muszlami po bokach. Wewnętrzna część obramienia oddzielona od tafli cienką drewnianą listewką półwałka, Analogicznie do pozostałych angielskich mebli z tego okresu zdobionych techniką gesso grosso zachowanych w zbiorach wilanowskich, wysoki poziom artystyczny rzeźby podkreślają mistrzowsko rozłożone akcenty złocenia wskazujące na wyjątkową biegłość rzemieślników. Lustro rejestrowane jest wśród wyposażenia apartamentu ks. Izabeli Lubomirskiej w pałacu wilanowskim.

AK

wilanowska kolekcja, warsztat angielski, apartament ks. Lubomirskiej, gesso grosso