Szczypce do cukru

Szczypce do kostek cukru w kolorze srebrnym, platerowane. Szczypce składają się z dwóch podłużnych, połączonych ze sobą ramion. Oba ramiona zostały ozdobione motywem geometrycznym utrzymanym w stylistyce art déco. Dekoracja składa się z dwóch prostych żłobień (pocienień) biegnących wzdłuż krawędzi ramion. W górnej części (przed złączeniem) żłobienia zostały połączone ze sobą przy pomocy poziomej linii o ściętych krawędziach. Zakończenie każdego z ramion ma migdałowaty kształt i jest pozbawione zdobień.

Szczypce do cukru należą do sztućców, których dziś już prawie się nie używa. To utensylium wyszło z powszechnego użycia, ponieważ zmieniła się forma, w jakiej występuje w sklepach cukier. Jeszcze w XIX wieku kupowano go bowiem nie w sypkiej postaci, którą znamy dziś, a w stożkowatych bryłach, nazywanych potocznie „głowami cukru”. Waga głów wahała się od kilku do kilkunastu kilogramów. Najpowszechniej kupowane na potrzeby domowe były głowy cukru o wadze ok. 5 kg. Po przyniesieniu do domu bryłę rozbijano na mniejsze kawałki. Szczypce służyły do wyciągania fragmentów pokruszonej głowy z cukiernicy.  

O ile szczypce do cukru wciąż można znaleźć w ofercie sklepów (choć dziś służą raczej do chwytania kostek cukru, nie odłupanych z głowy fragmentów), wiele innych specjalistycznych sztućców, używanych jeszcze przed wojną, wyszło już z użycia. Powodem ich zaniku jest przede wszystkim zmiana zwyczajów żywieniowych – dotycząca zarówno tego, jakie potrawy spożywamy, jak i sposobu, w jaki to robimy. Trudno byłoby nam dziś rozpoznać chociażby specjalny nóż i widelec do spożywania raków (będących dziś pod ochroną), widelce przeznaczone tylko do arbuza, pomarańczy, winogron czy charakterystyczne widelczyki (w formie ażurowej łopatki) do podawania sardynek. Wszystkie te sztućce możemy dziś zobaczyć jedynie w przedwojennych katalogach ich producentów lub w zbiorach muzealnych. 

MF