Cokół

Niski postument o okrągłym przekroju, wsparty na sześciu nóżkach rzeźbionych w formie liści akantu. Powyżej znajdują się dwie kondygnacje pełnoplastycznego rzeźbiarskiego ornamentu u dołu o formach liści akantu a u góry niedużych rollwerkowych zwojów pokrywające nieco zwężający się ku górze cokół. Na osi nóżek zwoje pokryte zostały od wierzchu poprzecznym żłobkowaniem. Wywinięty brzeg u góry skrywa nieco zagłębiony okrągły blat. Całość postawiona została na płaskiej podstawie w kształcie sześciokąta o wklęsłych bokach i prosto ściętych narożnikach.

Stanowi parę z cokołem o numerze inwentarzowym Wil.3251/1 i jeszcze w latach 30. XX wieku służył do ekspozycji dużej wazy w stylu Imari (Wil.174 lub Wil.175) w Gabinecie Holenderskim. Podobną funkcję zapewne pełniły cokoły o numerach inwentarzowych Wil.3250/1-2, Wil.3252/1-2, Wil.3253/1-2, Wil.3254, Wil.3255/1-2 i Wil.3256/1-2. Ich bogata forma rzeźbiarska oraz złocona powierzchnia w połączeniu z orientalną ceramiką może przywodzić na myśl europejski zwyczaj oprawiania importowanej z Dalekiego Wschodu porcelany w bogato zdobione okucia z brązu złoconego. W XVIII wieku była to dosyć popularna praktyka, mająca nadać dodatkowego splendoru cennym, choć często dosyć minimalistycznym w formie lub dekoracji wyrobom, nie zawsze zaspokajającym europejski apetyt na przepych. Ten zaspół postumentów, o motywach neomanierystycznych i neobarokowych był z pewnością doskonałym uzupełnieniem bujnego dziewiętnastowiecznego wystroju Wilanowskich wnętrz.