Wasserträgerin in felsiger Landschaft | Nosicielki wody w skalistym pejzażu (Niosące dzbany na głowie)

Otto Hettner ukazał grupę młodych zgrabnych kobiet, które w wysokich, podtrzymywanych rękoma dzbanach umieszczonych na głowach niosą wodę ze źródła. Górska droga prowadzi wśród wysokich skalistych ścian. Grafika została wykonana w 1920 roku techniką litografii na grubym papierze żeberkowym. Odbitka jest piątym drukiem próbnym, co świadczy o intensywnej pracy koncepcyjnej artysty. Projektując tę litografię artysta nawiązywał do dzieł sztuki antycznej. Postaci kobiet idealizował, wzorując ich opaski biodrowe na stroju rzeźby Wenus z Milo, wykonanej przez twórcę z Rodos w latach ok. 150–125 p.n.e., odkrytej w 1820 roku i wystawionej w Luwrze. Postać Wenus uznano za wzór idealnego kobiecego piękna. Do niemieckiego Muzeum Miejskiego w Szczecinie odbitka Hettnera trafiła prawdopodobnie wraz innymi jego pracami, gdy na zlecenie muzeum projektował fresk, który miał ozdobić siedzibę muzeum.

Otto Hettner urodził się w Dreźnie w 1875 i tam zmarł w 1931 roku. Studia z zakresu sztuki prowadził początkowo w Karlsruhe w Wielkoksiążęcej Badeńskiej Szkole Sztuki, kontynuował je w Paryżu. W latach 1893–1895 studiował w prywatnej Académie Julian, a następnie pracował w stolicy Francji aż do 1903 roku. Był artystą wszechstronnym, malarzem, rzeźbiarzem i grafikiem. Tworzył pod wpływem malarzy neoimpresjonistów – Théo van Rysselberga i Georges’a Seurata. W dziedzinie rzeźby był pod wpływem Auguste’a Rodina. Z Paryża przeniósł się do Fiesole koło Florencji. Pracował tam do 1911 roku, podejmując podróże studyjne po Włoszech, Francji i Niemczech. Kolejny etap życia spędził w Berlinie, projektując kompozycje monumentalne. Pracował m.in. nad freskami Potop w latach 1915–1916 i Parnas w latach 1917–1919, przeznaczonymi do gmachu szczecińskiego Muzeum Miejskiego. W 1919 roku przeniósł się do Drezna i podjął pracę pedagogiczną na stanowisku profesora akademii sztuki. Ostatnie lata życia spędził na południu Europy jako pejzażysta czerpiący z doświadczeń Paula Cézanne’a.

Ewa Gwiazdowska