Gondolka

Gondolka o prostokątnym płaskim siedzisku, na czterech zbieżnych, szablasto wygiętych na boki, płaskich nóżkach. Niskie, proste, gładkie oskrzynienie ozdobione zostało plakietkami z metalu złoconego – pośrodku jednego z dłuższych boków w formie liry z liśćmi akantu, na osi nóg w formie palmet wspartych na parach wolutowo zwiniętych wici, pośrodku drugiego boku z motywem pary związanych rogów obfitości a na osi nóg wieńców ze skrzyżowanymi strzałami, a pośrodku krótszych boków z pasami osiowej dekoracji roślinnej. Na bokach cargi wsparte zostały półkoliste, lekko rozchylone płasko wykrojone poręcze z wachlarzowatym wycięciem wewnątrz, u nasady od strony zewnętrznej ozdobione parami plakietek z motywem muszli z festonem wspartej na zwojach akantowych. Siedzisko jest tapicerowane i zostało obite atłasem w zielone i seledynowe pasy.

Tego typu niewielkie siedziska były szczególnie popularne na przełomie XVIII i XIX wieku i były stosowane jako siedziska do toalet, instrumentów muzycznych, przy łóżkach, w salach balowych oraz do ustawiania pod oknami.

Gondolka stanowi element kompletu mebli salonowych, na który składają się poza nim komoda (Wil.4107), szafka (Wil.4108), druga gondolka (Wil.4110), dwa krzesła (Wil.4111, Wil.4113) i fotel (Wil.4112). Mebel stanowi przykład dojrzałej estetyki empirowej, charakterystycznej dla pierwszej połowy XIX wieku, czerpiącej obficie z form oraz motywów dekoracyjnych zaczerpniętych z wzorów antycznych. Styl ten przejawiał się w zamiłowaniu do mebli o prostych kształtach i masywnych proporcjach, fornirowanych drewnem, którego ciepła, intensywna barwa podkreślała kolor brązowych lub mosiężnych okuć, często złoconych.

Zakup Muzeum Narodowego w Warszawie od instytucji w 1965 roku, przekazany następnie do zbiorów wilanowskich.