Kefalos i Prokris

Widzimy oto koniec burzliwej historii małżonków Kefalosa i Prokris. Artysta wybrał moment w którym mąż zabił żonę włócznią, myląc podczas polowania odgłos jej kroków z oznakami życia zwierzyny łownej. W ten sposób Prokris padła ofiarą śmiertelnej intrygi Artemidy, która chcąc podkopać jej zaufanie do męża, wmówiła jej że Kefalos traktuje łowy tylko jako pretekst do zdradzenia jej z Jutrzenką. Wiedziona zazdrością, postanowiła się o tym przekonać naocznie. Anegdotę uzupełnia przedstawienie kołczanu ze strzałami i psów myśliwskich. Scena rozgrywa się na skraju lasu w cieniu drzew. Malarz świadomie buduje dramaturgię obrazu poprzez umiejętne zastosowanie kontrastu walorowego. Chromatyka ogranicza się do brązów, zieleni, czerwieni i błękitu. Obecność modelunku światłocieniowego pozwala na wydobycie z ciemnego martwego tła mocno gestykulujących postaci ludzkich. Żywość scenie nadaje również wprowadzone studium mimiczne twarzy – z poruszenia malującego się na fizjonomiach bohaterów widz określić może skalę i grozę toczącego się dramatu.

Historia Kefalos i Prokris ze względu zarówno na nośność tematu, jak i na potencjał malarski, częstokroć podejmowana była w sztuce. Mimo licznych analogii odnajdywanych w malarstwie włoskiego kręgu kulturowego, autor niniejszego obrazu pozostaje nieznany.

Obraz pochodzi z kolekcji Izabeli Lubomirskiej; następnie znajdował się w zbiorach Augusta i Aleksandry Potockich.