Pelike czerwonofigurowa

Wymiary 38,0 x 20,8 x 20,9

Kształt naczyń, jaki reprezentuje zabytek wilanowski, pojawił się w ceramice Starożytnej Grecji w końcu VI w. p.n.e. Ta odmiana amfory z dwoma pionowymi uchwytami, o szerokim dnie, niskim brzuścu i szyjce, która zaczyna się mniej więcej w połowie wysokości naczynia, określana jest terminem pelike.

Naczynie zdobią malowidła wykonane w technice czerwonofigurowej. Po jednej stronie podziwiać możemy scenę z dwoma stojącymi naprzeciw siebie mężczyznami, owiniętymi w długie do ziemi płaszcze. Po stronie drugiej namalowano kobietę siedzącą na skale, odzianą w długi chiton i uczesaną w kok. W lewej, wyciągniętej ręce trzyma prostokątny przedmiot, będący najpewniej dużą szkatułą. Schyla się ku niej nagi mężczyzna z tkaniną przerzuconą przez ramię, trzymający w lewej dłoni wieniec.

Jak powstało to starożytne naczynie? Najpierw wytoczono je na kole garncarskim, a uchwyty doklejono. Po lekkim podeschnięciu malarz naszkicował na jego powierzchni zaplanowaną dekorację. Następnie obrysowywał elementy, które miały pozostać w naturalnym kolorze gliny, cienką linią firnisu, czyli delikatnej, oczyszczonej glinki bogatej w żelazo. Później wypełniał nim resztę tła, a także domalowywał detale figur. Tak przygotowane naczynie wkładano do pieca, gdzie podlegało najpierw wypałowi z dostępem tlenu. W pewnym momencie otwory pieca zatykano, w ten sposób blokując dostęp tlenu do środka. Dzięki jego brakowi żelazo zawarte w glinkach zmieniało kolor z czerwonego na czarny. W kolejnej fazie tlen ponownie wpuszczano do środka – wtedy części nieosłonięte firnisem stawały się czerwonawe. Po powolnym wystudzeniu pieca naczynie było gotowe.