Konsola

Konsola o falistym zarysie nieznacznie wystającego blatu blatu i cargi w której od czoła została umieszczona szeroka szuflada z przegródkami, zamykana na zamek z wpuszczoną kluczyną. Krawędź blatu ukształtowano w profil podwójnego półwałka rozdzielonego półwałkiem wklęsłym.

Oskrzynienie wsparte jest na czterech esowato wygiętych płaskich nogach, z których dwie przednie ozdobione u nasady trzema krótkimi kanelami zostały rozstawione węziej niż tylne. Wszystkie nogi zostały zakończone u dołu wolutami i połączone wspólną podstawą w formie płyty powtarzającej zarys blatu, opartej na niskich, toczonych nóżkach w kształcie spłaszczonej tralki. Dekoracyjny rysunek forniru dyskretnie wzbogacają płaskie apliki ze złoconego brązu przedstawiające gryfy o łabędzich szyjach i ogonach w formie roślinnych wici, umieszczone na froncie szuflady i po bokach cargi.

Mebel stanowi przykład dojrzałej estetyki empirowej, bliższej połowy XIX wieku, czerpiącej obficie z form oraz motywów dekoracyjnych zaczerpniętych z wzorów antycznych lecz w nieco delikatniejszych formach niż te stosowane wcześniej. W dalszym ciągu typowe jest zastosowanie fornirów o dekoracyjnym rysunku oraz brązowych lub mosiężnych ozdobnych elementów dekoracyjnych, często złoconych.

Zakup Muzeum Narodowego w Warszawie od instytucji w 1963 roku, przekazany następnie do zbiorów wilanowskich.