Targ przy ulicy Lubartowskiej

Targ przy ulicy Świętoduskiej, w pobliżu dawnego kościoła Karmelitów, to najbardziej gwarne miejsce przedwojennego Lublina, gdzie spotykali się wszyscy jego mieszkańcy. Można tutaj było zaopatrzyć się w żywność, ubrania, gliniane garnki, drewniane wyroby rzemieślnicze oraz w wiele innych rzeczy. Na targu rozbrzmiewały różnorodne języki – polski, rosyjski, jidysz. Słychać było także gwarę chłopów z podlubelskich wsi, którzy przywozili do miasta produkty na sprzedaż.

Plac pomiędzy ulicami Świętoduską oraz Nową (obecnie Lubartowską) w XIX wieku przejął funkcję po placu Bernardyńskim (dzisiejszym placu Wolności). Nowy targ został umiejscowiony na granicy dzielnic żydowskiej i chrześcijańskiej. Stragany rozstawiano w różnych miejscach. Na stałe znajdowały się tam murowane piętrowe jatki mięsne, wzniesione w drugiej połowie XIX stulecia.

Przy ulicy Świętoduskiej funkcjonowały liczne zajazdy dla kupców przybywających na dni targowe. W pobliżu znajdowały się także stajnie. W latach 30. XX wieku za Ratuszem, w sąsiedztwie targu, usytuowano dworzec autobusowy, skąd odjeżdżały autobusy miejskie oraz zamiejscowe.

Targ funkcjonował do końca II wojny światowej. Po wojnie w miejscu jatek przez pewien czas działała kawiarnia „Arkady”. W 1963 roku odsłonięto tu pomnik Ofiar Holokaustu na Lubelszczyźnie, który w 2006 roku został przeniesiony na skwer przy skrzyżowaniu ulic Radziwiłłowskiej i Niecałej. Dworzec autobusowy przetrwał zaś w tym miejscu do lat 60. XX wieku, do czasu wybudowania nowego przy Alejach Tysiąclecia.