Wazonik

Porcelana Wedgwood, pochodząca z manufaktury znajdującej się w hrabstwie Staffordshire, jest jedną z najbardziej znanych na świecie. Fabryka została założona w 1759 roku przez Josiaha Wedgwooda I i zasłynęła z wyrobów ceramicznych, których historia sięga niemal dwustu pięćdziesięciu lat.

Wytwórnia Wedgwood początkowo była znana z delikatnego fajansu o odcieniu kremowym, który zyskał ogromną popularność wśród klientów w XVIII wieku. Zależny od możnej i wpływowej klienteli Wedgwood, nie mogąc pozwolić sobie, aby jego wyroby wypadły z łask, pozostawał jednak czujny na wszelkie zmiany w modzie. W jednym z listów pisał do swojego, Tomasza Bentleya, że lady Dartmouth oraz jej znajome zaczynają powoli być już znużone jednolitą zastawą i poszukują nowych, ciekawszych wzorów do swoich wiejskich rezydencji: „Wiesz jednak, co nam donosi lady Dartmouth – że ona i jej przyjaciółki są już zmęczone kolorem kremowym, podobnie jak byłyby zmęczone najprawdziwszymi Aniołami, gdyby takowe były dostępne do kupienia w każdym sklepiku w mieście” (G. Blake Roberts, Josiah Wedgwood I – człowiek garncarz, [w:] Wedgwood Ceramika XVII–XX wieku, Warszawa 2002, s. 23). Z tego powodu wytwórnia rozpoczęła produkcję nowych mas, które w zależności od proporcji dodawanych do gliny składników oraz używanych glazur otrzymywały różne zabarwienie.

W krótkim czasie nowe wyroby Wedgwooda ponownie wzbudziły ogromne zainteresowanie klienteli z wyższych sfer. Kamionka jaspisowa, barwiona powierzchniowo na kolor czarny, na którym pojawiały się zdobienia w kolorze Pear White, idealnie współgrała z nowym wówczas stylem neoklasycznym. „Czarny jest pewny i będzie trwał zawsze” – takie słowa wypowiedział Josiah Wedgwood pewny nowo wprowadzonego wzoru. Nieustanne dążenie do udoskonalania wyrobów manufaktury zaowocowało produkcją wszelkiego rodzaju dekoracyjnych waz wchodzących w skład wyposażenia znamienitych angielskich rodów. Sir Charles Bingham, irlandzki arystokrata, donosił: „[…] kilka osób widziało nasze wazy i wydaje się, że wybuchł swoisty rodzaj wazowego szaleństwa” (tamże, s. 24).