Wazon - amfora

Założona w 1804 roku w Baranówce przez Michała Mezera manufaktura produkująca wyroby z fajansu oraz porcelany za sprawą doświadczonych rzemieślników sprowadzonych z fabryki w Korcu oraz dzięki bogatym pokładom gliny odpowiedniej do produkcji ceramiki szybko stała się cenioną nie tylko w Polsce wytwórnią „białego złota”.

Mezer postawił na różnorodne wyroby z fajansu i porcelany, które malowano ręcznie w kwiaty, zioła oraz ozdabiano wręcz pacykarskimi ornamentami. Początkowo wykorzystywane wzory i dekoracje były zaczerpnięte z katalogów koreckich, jednak szybko wypracowano własne motywy zdobiące porcelanowe figurki czy całe zastawy. Wzrost zainteresowania wytworami pochodzącymi z Baranówki przyczynił się do produkcji wielu produktów, od zastaw stołowych, talerzy, pater, waz, przez sosjerki, koszyki, półmiski, salaterki, kompotiery i galanterię stołową, aż po amfory.

Amfora (łac. amphora, gr. amphoreús) to wysokie, smukłe naczynie o wydłużonym brzuścu, wąskiej szyjce z rozchylonym brzegiem oraz dwoma umieszczonymi symetrycznie po bokach uchwytami. W starożytności służyła głównie do transportu i przechowywania wina, oliwy oraz miodu. Jedną z ciekawostek jest do dziś istniejące Monte Testaccio (znane również jako starożytne wysypisko) – sztuczne wzgórze znajdujące się w Rzymie, usypane prawie wyłącznie z kawałków potłuczonych amfor. W starożytności amfory nie były jednak wyłącznie naczyniem użytkowym. Duże amfory greckie – panatenajskie, napełnione oliwą z oliwek ze świętego gaju Ateny, stanowiły nagrodę dla zwycięzców igrzysk panatenajskich urządzanych w Atenach od 566 roku p.n.e.

Naczynie tak popularne w starożytnej Grecji czy Rzymie odzyskało popularność w epoce klasycyzmu jako przedmiot dekoracyjny, stając się nieodłącznym elementem wystroju wnętrz.