Konsolka ścienna

Konsola ścienna typu architektonicznego o kwadratoweym blacie z trzech stron obwiedzionym mocno profilowanym gzymsem, wspartym na płytkiej łukowato zamkniętej niszy, która w swej dolnej połowie całkowicie się spłaszcza. Przednią krawędź półki powyżej otworu niszy oraz dolną krawędź całej konsoli podtrzymują po trzy małe, prostokątne wsporniki. W pachach łuku niszy umieszczono dwie płaskorzeźbione sylwetki fantastycznych zwierząt, skrzydlatych smoków lub chimer. Wewnątrz niszy znajduje się popiersie młodej kobiety, oddane w półpełnej rzeźbie. Pełnoplastycznie rzeźbiona głowa jest ustawiona w ujęciu ¾ w lewo. Twarz jest pociągła o rysach idealizowanych, o długich falujących włosach opadających w luźnych puklach na ramiona, ozdobionych nad czołem klejnotem zawieszonym na sznurze pereł. Dama nosi na głowie beret lub kapelusz z dużym miękkim rondem ozdobionym ornamentem i zwieszającymi się zeń dwoma fryzowanymi piórami. Stojący kołnierz sukni okala wachlarzowato długą szyję i dekolt. Od dołu popiersie zamyka wieniec z winorośli.

Tego typu niewielkie elementy wyposażenia wywodzą się z klasycznego detalu architektonicznego, jakim jest wspornik. W architekturze element ten używany najczęściej parami lub w większej ilości służył do wspierania elementów poziomych jak belki, gzymsy, balkony. Konsolki służyły do eksponowania cennych przedmiotów niewielkich rozmiarów, jak porcelanowe figurki czy niewielkie naczynia. Większe konsole ścienne częstokroć służyły jako podpory pod zegary typu kartel.

Konsola formą i dekoracją nawiązuje do stylu renesansowego, co w dziewiętnastym wieku było jednym z przejawów tzw. nurtu historycznego, odwołującego się do estetyki minionych epok. Meble w podobnym stylu za czasów Augusta i Aleksandry Potockich zdobiły liczne wilanowskie wnętrza.

Konsola jest stylistycznie i warsztatowo spójna z konsolami o numerach inwentarzowych Wil.3239, Wil.3240 i Wil.3242 oraz wiernie powtarza motyw figuralny z tej ostatniej.