Widok na Zamek i Ogród Włoski

Pocztówka wydana ok. 1930 r. Przedstawia fragment wschodniej elewacji zamku wraz z południowo-wschodnią wieżą. Na pierwszym planie część terenu, na którym na początku XX w. założono Ogród Włoski. Zaprojektował go pochodzący z Genui architekt i rysownik Albert Pio, a założony został po wycięciu starych kasztanowców w 1899 r. Jego powstanie było jedną z pierwszych inicjatyw podjęty w ramach wielkiej przebudowy założenia zamkowo-parkowego na przełomie XIX i XX w. Ogród otrzymał postać wgłębnika w kształcie hipodromu rzymskiego. Jego ozdobą stały się dwie fontanny w okrągłych basenach oraz rzeźby przywiezione z Rzymu przez hr. Romana Potockiego w końcu XIX w. Pierwsza z nich to orzeł napoleoński, sprowadzony z ogrodu przy willi Borghese. Jego marmurowa figura umieszczona została na wysokiej, granitowej kolumnie. Druga to marmurowy Bachus na panterze, posadowiony na postumencie z piaskowca. Oprócz nich ogród zdobiły, pochodzące z XIX w. wazy porcelanowe i wapienne oraz taborety fajansowe. Wazy z porcelany dekorowane scenami rodzajowymi, zwojami pergaminu i fantastycznymi roślinami wykonane były techniką kobaltową. Nie były wyrobami oryginalnie chińskimi, lecz stanowiły ich europejskie imitacje á la chińskie donice. Wazy wapienne w formie kielichowatych kraterów zdobione były półplastycznymi girlandami. Ustawiono je na murowanych, wysokich postumentach z płyty prostopadłościennej z wklęsłym uskokiem. Z kolei pochodzące z Francji taborety, zdobione były amorkami w polewie seledynowo-niebieskiej. Wykonała je firma Emile’a Millera w Paryżu.

Joanna Kluz