Galeria Obrazów Zwana Muzeum

Skrzydło północne, w którym znajduje się pomieszczenie zostało wzniesione za Elżbiety Sieniawskiej w latach 20-tych XVIII wieku.
W osiemnastym wieku na miejscu obecnej Galerii zwanej Muzeum znajdował się apartament mieszkalny złożony z trzech pomieszczeń.
W wyniku powiększania przez kolejnych właścicieli kolekcji wilanowskiej w latach 1830-1831 również tę część pałacu przystosowano do celów ekspozycyjnych łącząc istniejące wówczas pokoje pasażem pod wieżą (Gabinet Etruski) z Galerią Północną. Około 1833 roku zostały wyburzone ścianki między pokojami. Po nieznacznych przeróbkach przy zachowaniu dekoracji faset i sufitów pochodzącej z I ćw. XVIII wieku, nowe pomieszczenie uzyskało charakter jednoprzestrzennej trójdzielnej wielkiej galerii malarstwa.
W 1850 roku w maju z inicjatywy Aleksandry i Augusta Potockich rozpoczęto prace budowlane polegające na przekształceniu przylegającej do skrzydła północnego od strony ogrodu, istniejącej od 1802 roku, Galerii Gotyckiej (dziś na jej miejscu Galerii Krajobrazów). Projekt przebudowy wykonał Franciszek Maria Lanci. Jego pomysłu jest arkadowe przejście w północnej ścianie omawianego pomieszczenia z kompozycją rzeźbiarska zawierająca ogromny medalion z popiersiem Lorenza Berniniego.
W osiemnastowieczne fasety ozdobione regencyjnym ornamentem cęgowo-wstęgowym, muszlami oraz harcującymi puttami, wmontowano wówczas medaliony imitujące olbrzymie kamee z popiersiami artystów malarzy, rzeźbiarzy i architektów okresu odrodzenia, baroku i klasycyzmu: Masaccia (właściwie Tommaso di Ser Giovanni di Simone), Annibale Carracciego, Jacopo Sansovina, Bartolomeo Bandinellego, Georgio Vasariego, Carla Dolci, Giulia Romano i Antonia Canovy.
W połowie XIX w. wszystkie ówczesne pomieszczenia galeryjne w pałacu ujednolicono malując ściany w nawiązujący do antyku kolor różu pompejańskiego, który uważany był wówczas za najbardziej odpowiedni do prezentowania dzieł malarskich. Ściany uzyskały boazerię białą u dołu w postaci cokołu.