Misa z brązu

Rzymska misa z brązu została odkryta podczas badań archeologicznych na cmentarzysku kurhanowym z tzw. grobami książęcymi. Jest częścią wyposażenia grobu szkieletowego, w którym znaleziono również inne przedmioty z brązu: szpilę, sprzączkę do pasa oraz parę ostróg. Naczynie ma stopkę oraz parę przeciwstawnych uch z trzema guzami pośrodku. Reprezentuje wczesne misy na stopce, wywodzące się z tradycji warsztatów italskich, zwłaszcza znanego ośrodka odlewniczego w Kapui koło Neapolu. Misę z Gronowa należy łączyć z kulturą wielbarską i datować na I wiek n.e. Ludność tej kultury wywodząca się z Pomorza Wschodniego osiedliła się na Pomorzu Zachodnim w dorzeczu górnej Regi i Drawy. Cmentarzysko z grobami książęcymi w Gronowie jest jednym z najważniejszych stanowisk archeologicznych tego typu. Ogółem zarejestrowano tam 56 pochówków ciałopalnych i szkieletowych, z czego 49 pod kurhanami. Badane było kilkukrotnie, począwszy od badań amatorskich w 1881 roku, kończąc na wykopaliskach przeprowadzonych z ramienia Muzeum Narodowego w Szczecinie w latach 1973–1977 przez Ryszarda Wołągiewicza. Cmentarzyska „książęce” wyróżniają się formą grobów i wyposażeniem pochówków. Przypuszcza się, że w kurhanach chowano osoby o wysokim statusie społecznym i majątkowym, np. członków elit plemiennych wraz z rodzinami, tym samym dowodząc istnienia rozwarstwienia społecznego tych ugrupowań oraz ich rozległych kontaktów handlowych. Na Pomorzu Zachodnim tego typu cmentarzyska odkryto m.in. w Lubieszewie, pow. gryficki i Nowym Łowiczu, pow. drawski.

Monika Witek