Branicki Konstanty (1824-1884) - portret

Portretowany ubrany jest w czarny strój potraktowany dość szkicowo. Oko widza od razu wędruje w wyższe partie obrazu, gdzie snop światła wydobywa z mrocznego tła inteligentną twarz arystokraty. Przedstawiony jest w średnim wieku, nosi ciemne, rudawe, zaczesane do tyłu włosy i takiż zarost.

Konstanty Grzegorz hrabia Branicki (ur. 9 maja 1824, zm. 14 lipca 1884 w Paryżu), syn Władysława i Róży z Potockich, był polskim właścicielem ziemskim, z zamiłowania przyrodnikiem, ornitologiem, archeologiem, kolekcjonerem i podróżnikiem. Należały do niego Bohusławszczyzna, Rokitniany, Żytniogóra, Zabołocie, Stężoryce, a także francuskie dobra Montresor (od 1877 r.). Urodzony na terenach zaboru rosyjskiego, w rodzinie patriotycznej, opowiadał się za postawą wolnościową i dążył do zaangażowania w działania niepodległościowe. Gdy stały nadzór rosyjskiego wywiadu uniemożliwił mu to, poświęcił się nauce i kolekcjonerstwu. Jego zainteresowania ukształtowały podróże odbywane w towarzystwie starszego brata Aleksandra. W latach 1863–1864 podróżował po Egipcie i Nubii (z czasów tej eskapady pochodzi trofeum podarowane później Gabinetowi Zoologicznemu w Warszawie – dwa krokodyle zabite w Asuanie), Palestynie (m.in. Jerozolima), Syrii i dzisiejszej Turcji, a w latach 1866–1867 po Algierii. Bracia Braniccy finansowali także działalność innych uczonych, np. badania Benedykta Dybowskiego na Syberii, Tomasza Barei w Azji Środkowej czy Konstantego Jelskiego i Jana Sztolcmana w Ameryce Południowej; Konstanty wspierał ponadto finansowo Władysława Taczanowskiego i Gabinet Zoologiczny Szkoły Głównej Warszawskiej.

Samouk, lecz o rozległej wiedzy przyrodniczej i ugruntowanej sławie. Uczestniczył w opracowywaniu atlasów ornitologicznych, od jego nazwiska utworzono nazwy wielu nowo odkrywanych gatunków ptaków. Interesował się również archeologią. Realizacji zamiłowań i ambicji Konstantego sprzyjała niezależność finansowa. Jego syn, Ksawery, po śmierci ojca utworzył prywatne muzeum przyrodnicze im. Branickich w willi przy ul. Frascati w Warszawie (1887). Stało się ono częścią Państwowego Muzeum Zoologicznego (obecnie Muzeum i Instytut Zoologii PAN). Uchroniło to zbiory Konstantego przed wywiezieniem do Moskwy i było ukoronowaniem jego dzieła.