Szafka

Szafka kątowa była nowym typem  sprzętu, który wszedł do użytku we Francji w połowie XVIII w. i dobrze przyjął się w meblarstwie europejskim. O jej popularności świadczy niemały zasób nazw określających mebel, jak szafka: „wrożna”, „narożna”, „kątna”, po angielsku zwana „corner - cupboard”, „corner cabinet”, po niemiecku „Eckschrank”, po włosku ”angoliera” lub „cantonale”. Szafki kątowe, wykonywane zazwyczaj parami, ustawiane w narożach jednej ściany, były symetrycznym uzupełnieniem wyposażenia wnętrza. Stosowano różne ich formy, począwszy od jednokondygnacyjnych komódek zamykanych pojedynczymi lub parą drzwi, po szafki z nastawami stojącymi lub wiszącymi, otwartymi, przeszklonymi lub zabudowanymi. Podstawową zasadą ich budowy był trójkątny rzut. Przylegające do ścian niewidoczne płaszczyzny mebla były tylko deskowane, natomiast widoczne lico traktowano dekoracyjnie. W okresie rokoka przednią ściankę szafki kątowej wybrzuszano lub kształtowano faliście, zdobiono fornirem, intarsją, okuciami z brązu. Mebel przykrywano często marmurową płytą stanowiącą blat o profilowanym z przodu obrzeżu. Krawędź blatu powtarzała płaszczyznę frontu. Prezentowana szafka wyszła z rąk nieznanego francuskiego ebenisty. Geometryzujące motywy intarsji na drzwiach zdradzają okres późnego rokoka. Jest to szachownica ułożona z równoramiennych trójkątów stycznych wierzchołkami, wzór przypominający tradycyjny szpiczasty szlif diamentowy. Taki motyw w intarsji stosowało wielu francuskich ebenistów, na przykład znany projektant mebli i mistrz od 1748 r. Adrien Delorme, a także mniej znany rzemieślnik François Fleury.
Teresa Bagińska-Żurawska https://orcid.org/0000-0002-9243-3967