Buzdygan oficerski

Buzdygan oficerski, nr inw. Wil.509, pochodzi z pierwszej połowy XVIII wieku. Rękojeść buzdyganu składa się z dwóch srebrnych i pozłacanych tulei osadzonych w górnej i dolnej partii drewnianego trzona. Środkowa część rękojeści obciągnięta jest czarną skórą. Każdą część trzona oddziela karbowany pierścień z metalu. Metalowe powierzchnie tulei zdobione są kartuszami, zawierają dekoracje ze stylizowanych motywów roślinnych. Takie zdobienia są charakterystyczne dla ornamentyki perskiej oraz tureckiej. Zakończenie trzonka stanowi głowica złożona z sześciu ażurowych piór o esowatym wykroju. Profile piór pokrywają bogate dekoracje roślinne: stylizowane, lancetowate, strzępiaste i mocno wygięte liście. Między piórami – na trzonie, na wierzchołkach piór oraz na szczycie głowicy widocznych jest sześć eliptycznych kaszt, w których osadzono turkusy.

(Źródło: J. Gutowski, Buławy i buzdygany w Polsce od XVI do XVIII wieku, Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie, Warszawa 2015)