Widok Zamku Willanowskiego

Litografia przedstawia widok pałacu wilanowskiego od strony wjazdu, oglądany spoza bramy i murku wydzielającego dziedziniec główny. Jesteśmy świadkami złapanej w migawce sceny, zapewne inspirowanej dniem powszednim; dwaj jeźdźcy wybrali się na przejażdżkę po malowniczym otoczeniu pałacu, a przed chwilą minęli dwóch myśliwych, którzy przystanęli na moment przy drzewie. Na owalnym gazonie dziedzińca głównego ogrodnicy grabią skoszoną trawę, a przed budynkiem kordegardy trwa rozmowa trzech osób, w tym jednego dziecka. Pod odbitą sceną znalazł się dwujęzyczny opis sceny, również przeniesiony z kamienia litograficznego: Façade du château de Willanów / Widok Zamku Willanowskiego.   

Rodzajowe scena na tle pałacu wilanowskiego jest cenną pamiątką wyglądu i sposobu funkcjonowania w I. poł. XIX wieku dawnej rezydencji króla Jana III. Litografia wykonana jest na podstawie obrazu Wincentego Kasprzyckiego (1802-1849), najprawdopodobniej również przez niego. Na zlecenie ówczesnego właściciela Wilanowa, Aleksandra Potockiego, artysta wykonał w latach 1833-1834 serię siedmiu obrazów uwieczniających widoki klucza wilanowskiego. Oprócz samego pałacu – centralnej części rozległych wtedy dóbr – na obrazach znalazły się pawilony parkowe w Wilanowie, Natolinie i Morysinie, a także sylwetka kościoła służewieckiego. W serii tej, która należy do bardzo udanych realizacji Kasprzyckiego, zwraca uwagę szczególna rola jaką artysta przydzielił roli naturalnego otoczenia uwiecznianych budynków. Elżbieta Charazińska omawiając obrazowy pierwowzór wilanowskiej litografii opisuje formułę przyjętą przez Kasprzyckiego – zanurzenie w krajobrazie motywów architektonicznych. Za sprawą tak ułożonych proporcji, widoki składające się na cykl, utrzymane są w duchu sentymentalno-romantycznym. (E. Charazińska, Widok pałacu wilanowskiego od strony wjazdu, Galeria Malarstwa Polskiego MNW, 2003, s. 58).