Flora i Amor

Obraz ukazuje unoszące się wśród chmur postaci Flory i Zefira. Oba przedstawienia to pięknie oświetlone akty. Jasna paleta barw nadaje wizji malarskiej niebiański nastrój, napełnia obraz błogą beztroską. Patrząc na tych pięknych i młodych w domyśle szczęśliwych mamy ochotę przynajmniej patrząc, uczestniczyć w ich radości. Dzieło wykończone jest na tyle starannie, że z łatwością można rozpoznać gatunki kwiatów, którymi Zefir (wydęte powietrzem policzki) obsypuje Florę. Są to uchwycone w locie: maki i anemony oraz róża, która także wpleciona jest we wianek zdobiący kędzierzawą głowę kobiety.

Flora to rzymska bogini kwiatów i wiosny, uosobienie sił witalnych nadająca rytm rozkwitowi przyrody na wiosnę. Kult jej zapoczątkowali Sabinowie, którzy poświęcili jej miesiąc odpowiadający w kalendarzu rzymskim kwietniowi. Później czczona w Rzymie, za sprawą Tytusa Tacjusza. W Wiecznym Mieście posiadała swojego kapłana. Na jej cześć obchodzono Floralia, przypadające na okres od 28 kwietnia do 3 maja. Było to święto wiosny i radości, ludzie przystrajali się kwiatami, a w cyrku odbywały się igrzyska. W okresie hellenistycznym często wiązana z grecką Afrodytą. Z kolei Owidiusz utożsamił ją z nimfą Chloris, w której zakochał się Zefir. W dowód miłości ofiarował jej władzą nad kwiatami. I ta ostatnia informacja jest kluczowa dla odczytania treści wilanowskiego przedstawienia.

Giulio Campi (1502-1572) był włoskim malarzem i architektem. Jego bracia Vincenzo i Antonio byli również znanymi malarzami. Urodzony w Cremonie Giulio pierwsze lekcje z zakresu sztuki pobierał u swego ojca, Galeazzo. W 1522 studiował malarstwo, architekturę i modelarstwo pod kierunkiem Giulio Romano w Mantui. Odwiedził Rzym, gdzie uległ urokowi antyku. Nazywany jest „Ludovico Carracci z Cremony”, gdyż jego wpływy na malarzy renesansowych Cremony były porównywalne do oddziaływania Carracciego ma malarzy barokowej Bolonii.

Obrazy jego cechuje starannie przemyślana kompozycja, wprawny rysunek i żywy koloryt.

Zmarł w Cremonie w 1572 roku.

Obraz nabyty został przez Stanisława Kostkę Potockiego, prawdopodobnie przed 1798 r.

Dominika Walawender-Musz