Imbryk z pokrywką

Stożkowaty imbryk z pokrywką ujęty miedzianą oprawą. Wysoki, smukły dzióbek został w górnej części połączony z naczyniem esowatym łącznikiem. Stosunkowo duży esowaty uchwyt został zamknięty w górnej części metalowym okuciem. Pokrywkę imbryczka zwieńczoną stożkowatą gałką obiega mosiądzowa obręcz, połączona z oprawą uchwytu zawiasem. Stopa naczynia również została wzbogacona miedzianą dekoracją nawiązującą do motywu liści. Kobaltowe zdobienia obejmują dwie kompozycje kwiatowe w wazonach na brzuścu oraz ornamenty głownie floralne na uchwycie, dzióbku i pokrywce. Metalowa oprawa została dodana w późniejszym okresie.

Wazon należy do wyrobów białoniebieskich, które zaczęto produkować w Chinach najpewniej w VII wieku. Przedmioty te zdobiono jedynie niebieskim pigmentem w technice podszkliwnej. Pierwsze tego typu naczynia pojawiły się w okresie panowania dynastii Tang (618 – 906). Przedmioty te podlegały jednemu wypałowi. Oznacza to, że niebieską dekorację malowano na wysuszonym czerepie i dopiero po pokryciu przedmiotu szkliwem, poddawano go wypałowi. Z końcem XIII wieku wprowadzono w słynnych manufakturach w Jingdezhen nową recepturę masy porcelanowej i udoskonalono technologię wytwarzania porcelany. Nieprzypadkowo ośrodki w Jingdezhen słyną z najpiękniejszych przykładów porcelany białoniebieskiej, z mistrzowskiego operowania kobaltem.

Wilanowski obiekt jest przykładem porcelany wyprodukowanej z przeznaczeniem na rynek europejski. W XIX wieku przypuszczalnie zdobił dawne Pokoje Chińskie Stanisława Kostki Potockiego.