Kanapa

Nieduża dwuosobowa kanapa o prostokątnym siedzisku, na sześciu wąskich, lekko zbieżnych, kwadratowych w przekroju nogach, z których tylne w dolnej partii są lekko odgięte do tyłu, a wyżej płynnie przechodzą w ramiaki boczne oparcia. U nasady nóg znajdują się apliki w formie krótkich zwisów kampanulowych, a u dołu – proste, czworograniaste saboty. Oparcie jest nieco odchylone do tyłu, dwudzielne. Każda część stanowi osobne ażurowe oparcie jak od fotela, zamknięte od góry ramiakiem o łukowatej górnej krawędzi, w połowie wysokości ramiakiem prostym a między nimi połączone trzema pionowymi łaskimi szczeblinami na których nałożona została okrągła płaskorzeźbiona tarcza o promienistej fakturze pośrodku opatrzona plakietką z brązu złoconego z przedstawieniem dwóch złączonych tarcz pod koroną, a poniżej monogramem wiązanym „FR”. Dolna połowa oparcia jest ażurowa. Ramiaki boczne i środkowy ozdobione zostały u góry aplikami ze złoconego brązu w formie zwisów kampanulowych. Siedzisko jest tapicerowane, obite pasiastym adamaszkiem. Pod nim znajduje się prosta, gładka carga, ozdobiona na osi nóżek kwadratowymi aplikami z brązu złoconego.

Mebel stanowi przykład dojrzałej estetyki empirowej, charakterystycznej dla pierwszej połowy XIX wieku, czerpiącej obficie z form oraz motywów dekoracyjnych zaczerpniętych z wzorów antycznych. Styl ten przejawiał się w zamiłowaniu do mebli o prostych kształtach i masywnych proporcjach.

Zakup Muzeum Narodowego w Warszawie od instytucji w 1965 roku, przekazany następnie do zbiorów wilanowskich.