Martwa natura z dzbanami i kwiatami

Ta martwa natura ma charakter dekoracyjny pozbawiony – jak to ma miejsce w obrazach

holenderskich – ukrytych podtekstów. To obraz pyszny i powierzchowny zarazem. Malarz

zgromadził na blacie wytworne przedmioty: trzy repusowane dzbany, z których tylko jeden ze sceną

tryumfu na fryzie stoi, w geometrycznym środku kompozycji. W jego pobliżu srebrna kasetka

oraz zegarek na czerwonej wstążce. Utensylia przykrywają brunatno-malinową draperię z frędzlami.

Urozmaiceniem tej smacznej kompozycji są dwie pomarańcze leżące tuż przed kasetką i bukiet

kwiatów, opadających na dzban z pałączkiem i pokrywką na łańcuszku. Obraz jest notacją zachwytu

artysty nad pięknem przedmiotu eksponowanym we wnętrzu. Jej szczegółowość pozwala rozpoznać

gatunki kwiatów, różnorodność materii. Rozproszone światło pozbawia obraz wymagających dla oka

efektów światłocieniowych, dowartościowując tym samym wszystkie elementy kompozycji w równym stopniu.

Meiffren Conte (ok.1630 - ok.1705) wykształcenie malarskie zdobył w Rzymie, gdzie wyjechał jako młody człowiek i pozostawał pod silnym wpływem Francesco Nolettiego (Fieravino, zw. Maltańczykiem), który specjalizował się w malowaniu niezwykle dekoracyjnych dywanów. Jego ornamentacyjny styl mocno zaważył na pracach Contego. Od 1671 r. Conte pracował w Paryżu i obracał się w kręgu artystów z manufaktury gobelinów, gdzie wytwarzano meble i gobeliny dla króla Ludwika XIV. Działał też w Aix-en-Provence, po czym wrócił do Marsylii (ok. 1675). Tam przez około dwadzieścia lat dekorował królewskie statki i wykonywał projekty dla personelu wojskowego, przez co zyskał sobie przydomek maître peintre des galères. Nie przeszkadzało mu to przyjmować zleceń od swych prywatnych klientów w Prowansji, dla których malował pieczołowicie zakomponowane i z wielką dbałością dopracowywane obrazy. Pod koniec XVII wieku moda na malowanie wyrobów złotniczych osiągnęła apogeum, a praca wilanowska jest doskonałym przykładem tych precyzyjnych aranżacji i umiejętnej gry światła, które wyróżniają artystę.

Malarz często malował różniące się zaledwie szczegółami wersje swych dzieł, nierzadko układające się w całe dekoracyjne serie. W Wilanowie zachował się obraz o bliźniaczej kompozycji.