Komoda

Prostopadłościenna komoda o trzech szufladach, z których dolne są nieco cofnięte wobec górnej, kompozycyjnie włączonej w cargę. Blat jest zlicowany z korpusem, podobnie jak cokół u dołu. Carga w przednich narożach zostałą wsparta na dwóch smukłych hermach o kobiecych głowach w ozdobionymi pióropuszami szyszakach. Dół herm spoczywa na wysokich postumentach ustawionych na falistych występach cokołu. Nogi o przekroju kwadratu, zbieżne, u nasady podwyższone o kwadratową kostkę, z przodu łukowato podebrane.

Lica szuflad opatrzone zostały pośrodku kluczynami od zamków, o szyldach w formie intarsjowanych wąskich tarcz z jasnego forniru. Wąskie paski ciemniejszego forniru zaznaczają poszczególne części kompozycyjne komody: blat, cargę, płycinę i niski cokół u dołu.

Komoda stanowi przykład popularnego w drugiej ćwierci XIX wieku mieszczańskiego stylu biedermeier, wywodzącego się z klasycyzujących form stylu cesarstwa, ale ponad ciężką, pompatyczną, imperialną estetykę przedkładającego prostotę, oszczędność formy, funkcjonalność i wygodę. Charakterystyczne jest tutaj zastosowanie mahoniowego forniru o słojach tworzących malowniczy rysunek, układanego w sposób lustrzany, oraz prostych geometrycznych form. Delikatne elementy intarsjowane podkreślają intensywny kolor i rysunek forniru. Charakterystycznym motywem dla biedermeieru są fornirowane szyldy kluczyn w kształcie wąskich tarcz. Całość sprawia wrażenie surowej, eleganckiej prostoty.

Zakup Muzeum Narodowego w Warszawie od instytucji w 1964 roku, przekazany następnie do zbiorów wilanowskich.