Gra "Liszka"

Figurki do gry w liszki były strugane z drewna w formie płaskich owalnych listków o nacinanych brzegach, o długości 4,5–6 cm i szerokości 1,5–2 cm. Gra nimi stanowiła rodzaj gry w kamyczki. Liszki kładło się na otwartej dłoni, podrzucało i chwytało na grzbiet odwróconej. Obowiązkowo należało schwytać liczbę parzystą lub następująco: przy pierwszym rzucie 5, przy drugim 4 itd., aż do 1. Przy obu rodzajach rzutów, po chwycie nieudanym (gdy nie schwytano nic lub schwytano nie do pary albo nieokreśloną liczbę), liszki przechodziły do rąk kolejnego gracza, według początkowo ustalonej kolejności. Gracz, któremu nie udały się rzuty, powtarzał je w następnej kolejce, aż do prawidłowego wykonania. Czasami stosowano chwyt rzutem odwrotnym, czyli z grzbietu dłoni na rękę płasko otworzoną.

Oprócz prostych w formie, ale skonstruowanych bogatą wyobraźnią dziecięcą zabawek (patrz: E/180/ML, E/190/ML, E/544/ML, E/1649//ML, E/2146/ML, E/17030/ML) powstawały figurki do gier z podrzucaniem. Najbardziej rozwinięte i rozpowszechnione były bierki lubartowskie (patrz: E/220/ML). Podobne do nich były liszki. Rzadziej grano w kości – pierwotnie kostki bydlęce, na których rozróżniano kilka powierzchni i liczono punkty według tego, na którą z nich kość upadła. Powszechne były też gry w kręgle i palanta.

Zabawki dzieci chłopskich były proste, o niewyszukanych kształtach, najczęściej wykonane przez rodziców – choć częściej dziadków, którzy mieli czas na ich wyrzeźbienie – lub przez same dzieci. Dzieci wiejskie nie poświęcały dużo czasu na zabawę. Pasąc gęsi, bydło lub wykonując prace polowe czy pilnując młodszego rodzeństwa, biegały po polach i łąkach, ciesząc się swobodą oraz wykorzystując do zabawy najczęściej przypadkowo znalezione przedmioty: kamyki, listki, gałązki. Same także wykonywały najprostsze zabawki, strugały je z kory lub drewna, wyrabiały z gliny czy kleciły z innych materiałów.