![E/6358/1/ML Obraz olejny na płótnie, w ramach bejcowanych, przedstawia Św. Barbarę. Postać zakomponowana centralnie, w partii pasa tułów lekko skręcony. Twarz pucułowata o karnacji bladoróżowej, wyraźnych migdałowych oczach z brązowymi źrenicami. Cienkie łuki brwiowe łączą się z wąskim nosem rozszerzającym się ku dołowi. Czerwone małe usta. Brązowe falujące włosy, rozdzielone po środku, spływają ku dołowi na ramiona, odsłaniając lewe ucho z małym kolczykiem. Włosy zdobi 8 drobnych sznurków perełek zebranych po dwa, po obu stronach głowy; powyżej uszy i poniżej korony koloru żółtego ozdobionej 4 brązowymi paskami, zakończonej 5 równobocznymi trójkątami. Postać odziana jest w jasnogranatową suknię z bufiastymi rękawami, wykończonymi wąskimi mankietami, a w partii dekoltu przewiązaną środkiem. Na suknię nałożona granatowa tunika. Na prawym ramieniu zielona pelerynka, spod której spływa czerwony płaszcz z brązowym podbiciem, zdobiony graficznym motywem żółtych kwiatów i spiralnych linii. Płaszcz spowija całą postać. Przerzucony przez lewe ramię, spływa ku dołowi. Prawa ręka ugięta w łokciu, uniesiona ku górze. W dłoni kielich koloru żółtego, z napisem IHS. Lewa dłoń oparta o rękojeść miecza. W tle, z prawej strony, okrągła dwuczęściowa budowla, przykryta cylindrycznym, czerwonym dachem. Tło obrazu czerwone, z lewem górnym fragmentem koloru żółtego.
Konserwacja: 1985 r.](/brepo/panel_repo/2022/04/16/pnxicn/contain-360-1000-max-e-6358-1-ml-001.webp)
Święta Barbara (z feretronu)
1901 — 1910
Muzeum Narodowe w Lublinie
Jest częścią kolekcji: Sceny religijne, projekty witraży i polichromii
W okresie baroku dużym zainteresowaniem cieszyła się postać Marii Magdaleny, artyści niejednokrotnie podejmowali próby przedstawienia różnych scen z jej życia. I choć znamy wiele wizerunków świętej, między innymi ze sceny nawrócenia podczas uczty u Szymona Trędowatego, to jednak szczególną popularność w XVIII wieku zyskał motyw świętej pokutującej na pustyni, która w odosobnieniu modliła się oraz medytowała nad Męką Pańską.
Na większości wizerunków malarskich z tego okresu, tak jak i na pochodzącym ze zbiorów Muzeum Narodowego w Lublinie, Maria Magdalena została ukazana jako urodziwa, młoda dziewczyna z bujnymi włosami opadającymi na ramiona i opuszczoną suknią odsłaniającą pierś, co miało nawiązywać do jej rozpustnego życia sprzed wypędzenia z jej ciała siedmiu złych duchów, choć, co ciekawe, zgodnie z legendą święta w momencie przebywania na pustyni była już w podeszłym wieku. Wówczas to pokutująca w samotni święta otrzymała nowe atrybuty.
Na pustelnianych przedstawieniach pogrążona w medytacji nad śmiercią Chrystusa Maria Magdalena trzyma w dłoni ludzką czaszkę oraz otwartą księgę. To właśnie te symbole, nazywane vanitas (pojęcie ma związek z myślą przewodnią Księgi Koheleta – Vanitas vanitatum et omnia vanitas – Marność nad marnościami i wszystko marność), miały wpłynąć na odbiorcę umoralniająco – wskazujący na przemijalność życia, jego wszelakich uciech oraz nietrwałości dóbr ziemskich. Zatem to właśnie trupia czaszka, księga czy zgaszone świece miały w szczególny sposób podkreślać ważność sceny umartwiania ciała świętej oraz skupienia uwagi wiernych na życiu wiecznym.
Autor / wytwórca
Wymiary
cały obiekt: wysokość: 79 cm, szerokość: 62 cm
cały obiekt - w ramie: wysokość: 95 cm, szerokość: 79 cm
Rodzaj obiektu
obraz, malarstwo
Technika
technika olejna
Pochodzenie / sposób pozyskania
zakup
Czas powstania / datowanie
Miejsce powstania / znalezienia
Właściciel
Muzeum Narodowe w Lublinie
Numer identyfikacyjny
Lokalizacja / status
1901 — 1910
Muzeum Narodowe w Lublinie
1801 — 1900
Muzeum Narodowe w Lublinie
1801 — 1900
Muzeum Narodowe w Lublinie
odkryj ten TEMAT
Muzeum Okręgowe w Toruniu
odkryj tę ŚCIEŻKĘ
Ścieżka edukacyjna