Krater czerwonofigurowy

Starożytni Grecy pili wino zmieszane z wodą, a ten zwyczaj wymagał stworzenia odpowiednich naczyń do łączenia obu płynów – kraterów. Za względu na ich rozpowszechnienie istnieje bardzo wiele wariantów tej formy. Są to jednak zawsze pojemniki głębokie, o szerokiej i niskiej szyi (co ułatwiało korzystanie z nich) zwykle na niskiej stopce, z dwoma uchwytami (zwanymi imadłami). Ze względu na ich charakterystyczne kształty wyróżnia się kilka typów kraterów, takie jak: kolumienkowy, wolutowy, kielichowy czy dzwonowaty. Zabytek wilanowski należy do tego ostatniego – najprostszego, a także wykształconego najpóźniej, a jednocześnie najbardziej popularnego na terenach Południowych Włoch, gdzie najprawdopodobniej powstał. Powierzchnię naczynia zdobią przedstawienia namalowane w technice czerwonofigurowej – po jednej stronie ukazano siedzącą na kolumience kobietę w prawym profilu trzymająca w wyciągniętej dłoni naczynie (być może z owocami?). Ubrana jest w chiton, włosy ma spięte chustą spod której wychodzi niewielki kok. Przed nią stoi służąca w chuście z wyciągniętą w przód prawą ręką, a lewą opuszczoną. Po stronie drugiej możemy oglądać wojownika na pędzącym koniu. Mężczyzna ma na sobie pancerz i trzyma tarczę. Dekorację figuralną uzupełniają popularne w malarstwie wazowym ornamenty: pod wylewem gałązka lauru, a pod scenami meander. Pomiędzy przedstawieniami, pod uchwytami dodano palmety i liście.

Jak powstało naczynie? Najpierw wytoczono je na kole garncarskim, a uchwyty doklejono. Po lekkim podeschnięciu malarz naszkicował na jego powierzchni zaplanowaną dekorację. Następnie obrysowywał elementy, które miały pozostać czerwone, cienką linią firnisu, czyli delikatnej, oczyszczonej glinki bogatej w żelazo. Później wypełniał nim resztę tła, a także domalowywał detale figur (takie jak rysy twarzy czy szczegóły anatomii lub ubioru). Tak przygotowane naczynie wkładano do pieca, gdzie podlegało najpierw wypałowi z dostępem tlenu. W pewnym momencie otwory pieca zatykano, w ten sposób blokując dostęp tlenu do środka. Dzięki jego brakowi żelazo zawarte w glinkach zmieniało kolor z czerwonego na czarny. W kolejnej fazie tlen ponownie wpuszczano do środka – wtedy części nieosłonięte firnisem stawały się znów czerwonawe. Po powolnym wystudzeniu pieca naczynie było gotowe.