Serwantka

Serwantka dwudrzwiowa o zaokrąglonych narożach, oparta na czterech zbieżnych kabriolowych nóżkach. Oba skrzydła drzwi są w górnej części przeszklone. W każdym skrzydle tafla podzielona jest ukośnymi, skrzyżowanymi szprosami na trójkątne fragmenty, osadzone osobno. Na skrzyżowaniu szprosów znajduje się drewniana płytka o kształcie wydłużonego rombu. W dolnej części obu skrzydeł umieszczono zagłębione płyciny z prostokątną ramką zaznaczoną fornirem o ciemniejszej barwie. W prawym skrzydle znajduje się kluczyna o tarczowatym szyldzie intarsjowanym ciemniejszym fornirem. Ponad drzwiami biegnie gładki fryz ujęty od dołu wąską listwą, a od góry płaskim dwustopniowym gzymsikiem. Na górnej powierzchni serwantki wznosi się zwieńczenie nawiązujące do formu klasycystycznego prostokątnego szczytu architektonicznego, w którym środkowa część, wyższa i wysunięta do przodu, została ozdobiona podobnym do muszli motywem złożonym z zaokrąglonych na końcu promieni. Wnętrze kryje trzy półki o różnej wysokości, w dolnej partii niższe a w górnej wyższe. Całość fornirowana jest z zewnątrz jasną czeczotą.

Tego typu meble były bardzo popularne w XIX wieku jako wyposażenie salonów i jadalni, ale także pomieszczeń przeznaczonych do wypoczynku. Miały podwójne przeznaczenie – poza niewątpliwą funkcją ekspozycyjną, umożliwiającą podziwianie bezpiecznie zamkniętych wewnątrz cennych i kruchych przedmiotów, takich jak szkło, kryształy, porcelana czy srebra w każdej chwili umożliwiały one pełen dostęp do ich zawartości jeśliby zaszła potrzeba skorzystania chociażby z serwisu herbacianego podczas niewielkiego spotkania towarzyskiego w pokoju muzycznym. Z kolei na zwieńczeniu można było eksponować nieduże rzeźby lub wazy.

Zakup Muzeum Narodowego w Warszawie od instytucji w 1965 roku, przekazany następnie do zbiorów wilanowskich.