Szkatuła

Prostopadłościenna drewniana szkatuła dekorowana laką, zwieńczona wiekiem o półokrągłym przekroju. Korpus i pokrywa przedmiotu zostały połączone z tyłu dwoma zawiasami, z przodu dekoracyjnie opracowanym zameczkiem. Powierzchnie obiektu zdobią podłużne rezerwy, czyli pola wypełnione dekoracją, w tym przypadku floralną. Boczne ścianki szkatuły pozbawione rezerw również zdobi ornamentyka z motywami zaczerpniętymi z flory. Wszystkie ścianki szkatuły obiega ciągły ornament geometryczny wykonany z wykorzystaniem masy perłowej.

Niniejszy przedmiot jest przykładem japońskiego rzemiosła artystycznego powstałego na eksport. Reprezentuje tzw. styl przejściowy pomiędzy stylem nanban i pictorial, obejmujący okres między późnymi latami 30. i 50. XVII wieku. Podobne przedmioty wykonywano na rynek portugalski albo w celu wyposażenia chrześcijańskich świątyń. Niewielkie wymiary szkatułki pozwalają domniemywać, że jej pierwotną funkcją było przechowywanie drobnych przedmiotów niezbędnych do sprawowania nabożeństw przez chrześcijańskich misjonarzy.

Technika zdobienia laką należy do szczególnie trudnych i wymagających. Polega na wielokrotnym pokrywaniu przedmiotu cienką warstwą laki i każdorazowym polerowaniu każdej powłoki. Dzięki temu procesowi powierzchnie zdobione laką zachwycają niezwykłym blaskiem, ulotnym ze względu na degradujące działanie promieni słonecznych. Ze względu na długotrwały i kosztowny proces dekorowania laką, imitowano ją stosując rozmaite mieszanki surowców, mające naśladować walory laki.

W XIX wieku szkatuła stanowiła element wyposażenia dawnych Pokojów Chińskich zlokalizowanych na piętrze korpusu pałacu, zaprojektowanych i zaaranżowanych przez Stanisława Kostkę Potockiego, wzbogacanych o interesujące przedmioty przez jego potomnych.