Kantharos

14.3 wys. bez uchwytów

6.5 średn. stopy

Zabytek z kolekcji wilanowskiej to przykład jednego z popularnych naczyń do picia wina używanych w Starożytnej Grecji – kantarosu. Spośród innych tego typu naczyń kantarosy wyróżnia wysoka nóżka, a także dwa, wąskie, wznoszące się ponad czaszę uchwyty (zwane imadłami).

Wilanowski kantaros zachował się do naszych czasów w całości, z niewielkimi tylko wykruszeniami. Nie jest to naczynie bogato zdobione – właściwie całą jego dekorację stanowią dwie plastyczne główki wyciśnięte w formie i dodane w miejscu połączenia uchwytów z czaszą. Jego powierzchnia zewnętrzna została pokryta żółtawopomarańczową angobą – czyli delikatną glinką, która miała za zadanie nadać kantarosowi pożądany kolor. Niestety angoba łuszczy się w wielu miejscach.

Ze względu na swój mało funkcjonalny kształt, a także nietrwałość warstwy malarskiej (angoby) i jej użycie tylko na zewnątrz, można przypuszczać, że kanatros należy do kategorii ceramiki produkowanej na użytek grobowy. Naczynie powstało najprawdopodobniej na terenie dzisiejszych Włoch w jednym z warsztatów ceramicznych w mieście Canosa (region Apulia).

Agnieszka Żuber, na podstawie badań W. Dobrowolskiego

„Wazy Greckie Stanisława Kostki Potockiego”, Warszawa 2007.