Wieniec

Złotnictwo: wieniec laurowy. Wieniec laurowy (wawrzynowy) – symbol chwały, sławy, triumfu i zwycięstwa, także nagroda dla zwycięzcy w boju lub sportowej rywalizacji. Przyznawany był zwycięskim wodzom, artystom, poetom, uczonym, sportowcom. Z czasem wieniec laurowy stał się symbolem nie tylko zwycięstwa, ale też wybitnych osiągnięć we wszelkich dziedzinach życia. W średniowieczu kończący studia honorowani byli gałązkami owocującego wawrzynu szlachetnego. Wieńcem laurowym nagradzano wybitnych pisarzy (tzw. Laur Kapitolu – wyróżnienie przyznawane pisarzom przez cesarzy lub papieży)

W sztuce chrześcijańskiej wieńce laurowe, jako symbole triumfu i czystości, ozdabiały głowy świętych dziewic-męczennic, a także innych męczenników. W wieńcu laurowym umieszczano również monogram Chrystusa wskazując na jego zwycięstwo nad śmiercią lub rękę Boga, co symbolizowało jego nieśmiertelność.

Gałązki i wieńce laurowe w sztuce sepulkralnej są symbolem nieśmiertelności.

Jako symbol chwały wieniec laurowy pojawił się w starożytnej Grecji, ale to Rzymianie upowszechnili zwyczaj wieńczenia laurem cesarzy i zwycięskich wodzów oraz wybitne osobistości nauki i sztuki. Również wieńce zakładano osobom zmarłym, ale w ten sposób zapewnić im opiekę bogów. Miał ochraniać nieboszczyka przed złymi przygodami na tym drugim świecie.

Omawiany wieniec pochodzi ze zbiorów Muzeum-Zamek w Łańcucie, z kolekcji rodziny Potockich przejętej w 1944 roku. Wieniec eliptyczny z liści laurowych z owocami, przewiązany u dołu wstęgą z wygrawerowanym napisem: „Od pracowników1905 17 IX Antonin.” Liście ułożone według gradacji, od największych po najmniejsze, lancetowate, sztywne, z delikatnie zaznaczoną siatką żyłek. Odnotowana data odpowiada drugiej rocznicy śmierci Marii Klementyny z Sanguszków Potockiej - księżniczki, żony namiestnika Królestwa Galicji i Lodomerii i dyplomaty Alfreda Józefa Potockiego, która wniosła ogromny posag, składający się z odziedziczonych po dziadkach dobrach w Antoninach. Jako żona namiestnika Królestwa Galicji i Lodomerii organizowała bale, rauty i spotkania towarzyskie, była postrzegana jako osoba skrupulatna i nie znosząca braku subordynacji. Po śmierci męża w 1889 roku, nadzorowała dokończenie budowy pałacu we Lwowie, majątek w Antoninach przekazała młodszemu synowi Józefowi. Pod koniec życia przebywała w Antoninach i we Lwowie, gdzie i zmarła, 17 X 1903 r.

Srebro, Austria – Wiedeń, 45,2x34

Yulia Dushka