Rozbijak do głowni

Pogrzebacz żelazny, kuty, z prostym, gładkim trzonkiem o okrągłym przekroju, ozdobionym u nasady i w połowie długości spłaszczonymi przewiązkami o przekroju sześciobocznym, opatrzonym u góry krótkim, profilowanym uchwytem, zakończonym wydatnym, spłaszczonym, sześciobocznym guzem. Od strony paleniska znajduje się proste zakończenie, długości około jednej czwartej całości, sześcioboczne w przekroju, nieco przewężone pośrodku i zaokrąglone na końcu.

Kiedy w czasach paleolitu człowiek nauczył się używać ognia, zaraz potem zaczął używać pierwszego narzędzia pomocnego w podtrzymywaniu ognia, czyli ożogu. Było to nic innego niż wybrana z opału gałąź, zapewne grubsza i możliwe, że świeższa od pozostałych. Poruszanie nią w ognisku pomagało podtrzymać ogień oraz utrzymać go w wyznaczonych ramach paleniska. Z czasem to najprostsze z narzędzi wyewoluowało w pogrzebacz, czyli dostatecznie długi metalowy pręt z uchwytem do wygodnego i bezpiecznego trzymania. Sposób jego zakończenia znacznie różni się w zależności od kraju i czasu. Pogrzebacz typu angielskiego zachował prostą formę. Pogrzebacz w typie holenderskim jest lekko zagięty, zaledwie do kąta rozwartego. Z kolei Francuzi praktycznie w ogóle nie używali pogrzebacza, bo tradycyjnie jego funkcję pełnią w tym kraju szczypce kominkowe. Pogrzebacz zakończony haczykiem rozwinął stosunkowo późno, bo w XIX wieku, wraz z rozwojem pieców węglowych, a zwłaszcza kuchni z podnoszonymi fajerkami. Wcześniej bywały także pogrzebacze rozwidlone i w formie bosaka – zarówno z prostym szpikulcem do popychania i poruszania jak i haczykiem do pociągania opału ku sobie.

Omawiany przedmiot to prosty pogrzebacz w typie angielskim, tworzący klasyczny komplet ze szczypcami o numerze Wil.3359.