Amforka impasto

Brzuchata amforka o zaokrąglonych ramionach i wyraźnie rozszerzającej się szyjce z obu stron (góry i dołu) i zwężającej się ku środkowi. Z obu stron doklejono szerokie, taśmowe uchwyty. Jej jedyną dekoracją są po dwa pionowe, plastyczne pasy z każdej strony naczynia. Kolor powierzchni naczynia nie jest jednolity i  zmienia się od ceglastego do czarnego.

Wilanowska amforka należy do grupy naczyń określanych przez archeologów terminem „impasto”. Są to wczesne wyroby etruskie, powstające nie na kole garncarskim (jak ogromna większość późniejszej ceramiki antycznej), a lepione z ręki. Zazwyczaj ich kształty nie są wobec tego idealnie regularne, jest tak także w przypadku amforki. Naczynia te powstawały z gliny słabo oczyszczonej, lub nieoczyszczonej wcale, co wpływało na ich jakość i wygląd powierzchni (bardziej szorstkiej i z drobinkami). Często ich dekorację wykonywano w technice rytowania lub odciskania, a dużo rzadziej spotkać można egzemplarze malowane. Kolory – brązy lub czernie - uzyskiwano przez wypał redukcyjny (bez dostępu tlenu), dzięki czemu powierzchnia przybierała ciemną barwę. Jednak nie była ona doskonale czarna, jak w późniejszych naczyniach zwanych „bucchero nero”. Spowodowane było to niedoskonałościami w konstrukcji pieca. Dopiero na początku VII w. p.n.e. zaczęły powstawać naczynia z materiału lepiej oczyszczonego, a także wypalanego w piecach pozwalających na precyzyjniejszą kontrolę nad temperaturą i dostępem tlenu. Od tego czasu powoli zaczęły się pojawiać naczynia wykonywane w technice „bucchero nero” także obecne w wilanowskiej kolekcji.