Śpiące Dzieciątko Jezus

Obraz przedstawia śpiące Dzieciątko Jezus w pozycji na wpół horyzontalnej. Odpoczywający w pobliżu drzew, na tle ciągnących się po widnokrąg wzgórz, mały Jezus spoczywa wsparty na kamieniu okrytym czerwoną i białą draperią. Tuż przed nim, na gołej ziemi artysta przedstawił narzędzia zbawiennej męki: drewniany krzyż, gwoździe, cierniową koronę. Widok pulchnego ciała niewinnego Dziecka budzi jeszcze większy sprzeciw wobec męki, na jaką ma zostać wydane. Obraz malowany jest swobodną plamą utrzymaną w surowym rygorze rysunku. Autor z dużą łatwością oddał arma Christi, ciało dziecka, jak i krajobraz co sprawia że mamy do czynienia z przejmującym dziełem sztuki.

Jacopo Amigoni, malarz scen historycznych i dekoracyjnych oraz rytownik, choć urodzony w Neapolu, z powodu pochodzenia swych rodziców zwany był Wenecjaninem. Uczył się w Wenecji; pracował w Rzymie, w południowych Niemczech 1711-29 i w Anglii 1729-39. Próbował założyć drukarnię z Josephem Wagnerem, później jednak obaj wrócili do Wenecji (1739-47). Następnie Amigoni został malarzem dworskim w Madrycie w 1747, gdzie przebywał aż do śmierci. Pod względem formalnych cech twórczości zalicza się do szkoły weneckiej, a jego styl charakteryzowała elegancja i wystudiowany koloryt.

Temat śpiącego Dzieciątka Jezus wpisany jest w ikonografię chrześcijańską jako antycypacja męki i śmierci na krzyżu. Treści te czytelne są nawet wówczas, gdy Dzieciątko w do złudzenia rodzajowej scence zasypia przy piersi, w ramionach Matki. Tu rzecz artysta potraktował bardziej dosłownie i dobitnie. Dzieciątko jest samotne, na łonie natury. Śpi na skałach, na szkarłatnej materii (płaszczu królewskim ze sceny ecce homo i na białej materii (całunie). Obraz to przejmujący, poruszający do głębi.

Obraz pochodzi prawdopodobnie z kolekcji Augusta i Aleksandry Potockich.

Dominika Walawender-Musz