Popiersie Julii Titi

Na owalnym wycisku z lekko wypukłym tłem obwiedzionym szerokim marginesem przedstawiony jest prawy profil popiersia Julii Titi. Na głowie ma ona diadem, a włosy z tyłu ma spięte w kok, zrobiony z warkoczyków. Przód włosów ma ułożony w tak zwane "gniazdo os" charakterystyczne dla 2 poł. I w.n.e. Julia ma kolczyki i naszyjnik. Widoczny jest także kawałek szaty. Z tyłu za przedstawieniem widoczna sygnatura tłum. EVODUS WYKONAŁ. Euodos to rytownik gemm za czasów Flawiuszy 2 poł. I w.n.e. Nowożytną kopię wykonywał m.in. James Tassie. Julia Titi, z łac. Iulia Titi filia – czyli Julia, córka Tytusa (ur. 13 września 64, zm. ok. 90). Wycisk ten jest znacznie większych rozmiarów niż te z kolekcji i wykonany z zachowaniem wielu szczegółów i detali.  Jest identyczny jak opisany w  „Dactyliothecae universalis” Philippa Daniela Lipperta

Kolekcja gliptyczna wilanowskiego zbioru to fascynujący obraz sztuki antycznej. Daktyliotekę należącą do Stanisława Kostki Potockiego, możemy dziś podziwiać jako prawdziwą skarbnicę muzealną, zawierającą 239 wycisków. Cały zbiór znajduje się w dwóch medalierkach z ośmioma szufladkami, oznaczone są one numerami inwentarza Wil.3083/1 i Wil.3083/2. Repertuar odcisków to bogactwo sztuki, obejmujące portrety, popiersia historyczne, postacie mitologiczne, sceny historyczne i mitologiczne, rzeźby, zwierzęta, wazy oraz maski. Wykonane są one z czerwonej masy, być może laki lub mastyksu, a ich rozmieszczenie w kolekcji sugeruje różnorodne pochodzenie. Kluczowym momentem w historii kolekcji było podróżowanie hrabiego Potockiego do Włoch w 1785 roku, w towarzystwie księżnej Izabelli Lubomirskiej, podczas której zgromadził około dwudziestu gemm antycznych, niektóre z nich pochodzące z własnych wykopalisk. Kolejne podróże do Londynu, Paryża czy Warszawy wzbogaciły zbiory.
Kolekcja nie tylko reprezentuje wartość artystyczną, ale także pełni funkcję biblioteczki na temat gliptyki, co umożliwiło Potockiemu profesjonalne podejście do zbiorów. Przechowywana początkowo w pałacu Potockich w Warszawie, z czasem trafiła do pałacu w Wilanowie, gdzie stała się częścią ekspozycji muzealnej.
W kolekcji wyróżniamy trzy grupy obiektów: odciski gemm antycznych, ich kopie oraz kamienie wykonane na wzór starożytnych. Sygnatury mistrzów greckich, takich jak Solon, Sostratos czy Aulus, nadają kolekcji wyjątkowy charakter. Nie brakuje także wycisków sygnowanych przez artystów nowożytnych, takich jak Pichler czy Cades. Gliptyka, czyli sztuka rzeźbienia w kamieniu, posiada bogatą historię. Daktylioteki z odciskami gemm stały się popularne w XVIII wieku, pełniąc rolę dydaktyczną i edukacyjną. Kolekcje gliptyki były nie tylko ozdobą, lecz także narzędziem dla badaczy antyku i źródłem inspiracji dla artystów. Wartość kolekcji Potockiego nie tkwi tylko w artystycznej doskonałości gemm, ale także w ich wartości dokumentacyjnej. Dzięki tym miniaturowym arcydziełom, dzisiaj możemy zgłębiać tajniki sztuki starożytnej, podziwiać portrety władców, herosów czy sceny historyczne, utrwalone na małej przestrzeni. Kolekcja ta jest nie tylko pięknym zbiorem, lecz również fascynującym oknem do przeszłości.

Oryginalną gemmę z daktylioteki  Lipperta znajdziesz tutaj: Julia mit Diadem

Ilustracje pochodzą z “One hundred and eight plates of antique gems engraved by Francesco Bartolozzi”, Marlborough, George Spencer, 1860; oraz “Gemmæ antiquæ cælatæ , scalptorum nominibus insignitæ”, Stosch, Philipp, Baron von, 1724; oraz “Pierres Antiques Gravées Tirées Des Principaux Cabinets de la France”, Chéron, Elisabeth Sophie, Dorst, G., 1728;

Opracowanie: Ewa Jakubowska-Smagieł, dr Ewa Mostowicz-Kapciak, Martyna Miroszewska (na podstawie materiałów Agaty Małkowskiej)