Jeźdźcy u starych ruin

Stare ceglane zabudowania z ruiną baszty, u której studnia, a na ostatniej kondygnacji belka od wyciągu żegnają wyruszających w drogę podróżnych. Jeden z nich na białym koniu odziany w płaszcz i kapelusz z piórami, za nim pies. Drugi tuż przy nim prowadzi objuczonego osła. Zbocze góry pokrywają kępy drzew. Obraz wykonany został w tonach brunatno-zielono-srebrzystych i to dlatego czerwony płaszcz jeźdźca i biel jego konia wyróżniają ich z otoczenia. Stosując ten zabieg malarski, autor kieruje naszą uwagę na to, co będzie – na zbliżających się ku widzowi wędrowców, którzy udając się przed siebie zostawiają za sobą jakiegoś człowieka oddalającego się i patrzącego w prawo na pastuszka pasącego krowy. Obraz ten sprawia wrażenie, jak gdyby był malarską kartą z dziennika podróży.

Informacje biograficzne dotyczące autora obrazu, Roelofa van Vriesa, sa nader skromne i niejednoznaczne. Styl jego bazuje na malarstwie słynnego Jacoba van Ruisdaela, naśladując go czasem tak wiernie, że ich prace były ze sobą mylone (również ze względu na podobieństwo podpisu). Inspirował się także takimi architektami krajobrazu malarskiego jak: Meindert Hobbema, Jan Wynants i Philips Wouwerman. Utożsamiano go z malarzem Roelandtem van Vriesem, który w 1653 roku wstąpił do Gildii św. Łukasza w Lejdzie. Roelof wstąpił do harlemskiej Gildii św. Łukasza w 1657. Ożenił się w Amsterdamie w 1659, w wieku 28 lat. Rok jego śmierci nie jest znany, lecz miała ona miejsce przed 1702 r. Ostatnie swoje dzieło podpisał w 1681 roku. Sztafaż urozmaicający jego pejzaże częstokroć przypisuje się innym malarzom.

Obraz prawdopodobnie z kolekcji Augusta i Aleksandry Potockich.