Wilki Kominkowe

Ogień towarzyszy ludzkości od tysięcy lat. Już w czasach prehistorycznych nasi przodkowie rozpalali ogniska na których przygotowywali posiłki i ogrzewali się. Blask ognia chronił także przed atakiem dzikich zwierząt.

Niemożliwe jest precyzyjne określenie kiedy zamiast palenisk pojawiły się pierwsze kominki. Ogólnie przyjmuje się, że miało to miejsce w XII w. Kominki miały formę paleniska z kopułą przez którą odprowadzany był dym. Wraz z upowszechnieniem się systemów kominkowych kominki zaczęto umieszczać przy ścianie lub w narożu pomieszczenia. W XVI i XVII wieku kominki upowszechniają się w całej Europie, również w Polsce. Do ich budowy używano cegły, kamienia lub kafli. Pełniły więc nie tylko funkcję grzewczą ale i dekoracyjną. Oczywiście pierwsze kominki montowane były w rezydencjach arystokratycznych a dopiero w XVIII wieku zaczęły pojawiać się w domach mniej zamożnych obywateli. Do ich wyposażenia należał: ekran osłaniający palenisko, uchwyty na łuczywo, pogrzebacz oraz wilki. Wilki to dekoracyjne podpory do opału. Składają się z części przedniej w postaci plastycznej figury wykonanej najczęściej z mosiądzu lub z brązu oraz żelaznej poziomej listwy, która stanowi podporę. Listwa jest zamocowana w taki sposób aby część przednia stanowiła zabezpieczenie przed ewentualnym zsunięciem się palącego się drewna. Dzięki wilkom zapewniony jest dostęp powietrza od spodu ułożonego drewna co pomaga w utrzymaniu płomienia. Wilki służyły także do montażu ekranów kominkowych a nagrzewając się stawały się dodatkowym źródłem ciepła.

Wilki kominkowe, które znajdują się w naszych zbiorach, zostały wykonane w stylu Ludwika XVI we Francji w II poł. XIX w. Składają się z żelaznej listwy która zamocowana jest do ozdobnej stopy odlanej ze złoconego brązu. Jest to odlew w kształcie wspornika ze stylizowaną półkolumną na której stoi waza z przykrywką.

Anna Szczęsny