Figura Konfucjusza

Konfucjusz (Kongzi, 551– 479 r.p.n.e.) i jego uczniowie spopularyzowali, oparte na zbiorach starożytnych pism i komentarzy, pragmatyczne nauczanie moralne. Odnosząc się do wzorców z przeszłości, przedstawiali wartości etyczno-moralne, które uważali za podstawę porządku społecznego. Według Konfucjusza obyczaje są przejawem reguł umacniających organizację życia zbiorowości, zbudowanej na zasadzie ścisłej hierarchii. Człowieka nie określa jego osobowość, lecz przestrzeganie obyczajów, to jest właściwie zachowanie, odpowiadające jego pozycji w społeczeństwie. Podstawowymi cnotami w filozofii konfucjańskiej są: humanitaryzm, praworządność, poprawność, poprawność, mądrość i lojalność. Tylko człowiek cnotliwy ma prawo i obowiązek rządzić, a poddani winni okazywać mu „posłuszeństwo synowskie”. Gwarantem stabilności państwa jest moralność jednostki oraz rodzina. Dużą rolę Konfucjusz przypisywał wykształceniu, które miało odgrywać znaczącą rolę w kształtowaniu ładu społecznego. Za panowania cesarza Han Wudi (141–87 p.n.e.) konfucjanizm stał się doktryną państwową. Księgi kanoniczne konfucjanizmu stały się podstawą chińskiej kultury na następne dwa tysiąclecia. W 59 r.n.e. został ustanowiony oficjalny kult Konfucjusza. Dopiero za czasów panowania dynastii Han (202 r. p.n.e. – 9 r.n.e. 25– 220 r.n.e.) zaczęto wykonywać portrety Kongzi. Przedstawiano go jako idealnego filozofa.

Katarzyna Paczuska