Postać mężczyzny

Aby stać się prawdziwym mężczyzną, każdy dogoński chłopiec musi przejść inicjację, w trakcie której zostaje obrzezany. Decyzję o zorganizowaniu inicjacji chłopców podejmuje Hogon – kapłan kultu Lebe i zwyczajowy szef wioski, natomiast zabieg obrzezania wykonuje miejscowy uzdrowiciel (znachor). W całej inicjacji można wyróżnić kilka etapów. Są to: opuszczenie wioski, przygotowanie i wykonanie zabiegu, okres rekonwalescencji oraz uroczysty powrót do wioski, który jest równoznaczny z wejściem młodych chłopców do grona dorosłych mężczyzn.

W wyznaczonym przez Hogona dniu, wybrani adepci wyprowadzani są ze wsi przez swych starszych kolegów. Pozostają poza wioską przez okres 3-6 tygodni. W tym czasie opiekują się nimi starsi mężczyźni, którzy udzielają im stosownych nauk i przygotowują do zabiegu. Chłopcy wykonują wendjalma – rodzaj instrumentów perkusyjnych z tykwy, którymi potrząsają ostrzegając o swojej obecności. Sygnał ten jest ważny zwłaszcza dla kobiet i nieobrzezanych chłopców i mężczyzn (najczęściej członków kast), którzy powinni trzymać się z dala od inicjowanych.

Zabieg obrzezania dokonywany jest zazwyczaj w buszu. Po usunięciu napletka, chłopcy mieszkają w odosobnieniu w specjalnym domu (dune). Odwiedzać mogą ich tam tylko ojcowie bądź starsi bracia, którzy przynoszą żywność. Okres przebywania w dune to czas rekonwalescencji i jego długość zależy od tempa gojenia rany. Niektórzy chłopcy opuszczają miejsce odosobnienia już po tygodniu, inni zostają dłużej. Do wioski młodzi mężczyźni wracają razem. Jest to uroczyste wydarzenie, któremu towarzyszy muzyka i śpiewy. Po pomyślnie ukończonej inicjacji chłopcy stają się dorosłymi mężczyznami. Mogą już uczestniczyć w obrzędach religijnych oraz wspólnie z innymi mężczyznami podejmować decyzje ważne dla całej wioski.

Ewa Prądzyńska