Widok na Pont Neuf

Pont Neuf (Nowy Most) to najstarszy istniejący most w Paryżu (1604 lub 1607) i pierwszy niezabudowany domami, łączący Luwr z opactwem Saint-Germain-des-Prés. Topografię miejsca nietrudno zidentyfikować – to panorama Paryża z Place de Pont Neuf na pierwszym planie, widoczna z wejścia na Place Dauphine. Zgromadzony tu tłum tworzy przekrój ówczesnego społeczeństwa stolicy. Widzimy konnych i wielmożów w karetach, wokół których tłoczą się przechodnie: żołnierze, zwykli spacerowicze, wędrowni kupcy, żebracy i kalecy; tu i ówdzie bawiące się dzieci i psy. Na osi kompozycji pomnik konny króla Henryka I; przy cokole ogrodzonym żelazną kratą alegorie czterech stron świata.

Na drugim planie, ograniczonym kompozycyjnie od dołu Pont Neuf a od góry drewnianym Pont Rouge, widok na zatłoczoną barkami i łodziami Sekwanę. Na lewym brzegu fragment Hôtel de Bourbon, za nim uliczka Autriche i dalej zespół zabudowań Luwru aż po Tour de Bois i Porte Neuve. Na prawym wielki budynek Hôtel de Nevers o wysokim dachu, z murem po obu stronach elewacji. Dalej zespół budynków z dominującą nad nimi słynną wieżą Nesle otoczoną ruderami.

Trzeci plan to majaczące za Pont Rouge wzgórza i szkicowy krajobraz z perspektywą meandrującej rzeki. Horyzont obniżony do nieco ponad jednej trzeciej, ponad nim na tle błękitu skłębione chmury o brzegach wyzłacanych słońcem. Całość utrzymana w monochromatycznej tonacji, z żywszymi akcentami kolorystycznymi.

Obraz obfituje w „smaczki” obyczajowe. Widzimy kobietę przebierającą dziecko, grających w karty, mówcę w czerwonym odzieniu (być może sztukmistrza) oraz mężczyznę odczytującego publicznie jakiś list lub odezwę. Jesteśmy też świadkami ostrej wymiany poglądów z użyciem szabel. Sekwana żyje. Kobiety piorą bieliznę przy użyciu kijanek na drewnianych łodziach, noszą pranie w wiklinowych koszach, prowadzą objuczone osły. Grupa kobiet z dziećmi przysłuchuje się muzykowaniu wędrownego grajka.

Małe sklepiki są właśnie rozstawiane (prawo wydane w 1640 r. przez Ludwika XIII zezwalało rozkładać je rankiem, lecz nakazywało zwijać wieczorem).

Dominika Walawender-Musz