Świecznik - lichtarz dwuświecowy

miecze.

Porcelanowy świecznik w formie drzewa z ułamanymi gałęziami, na dwóch nieodłamanych konarach dodano profitki na świece. O pień oparta jest drabina, na której stoi chłopiec. Pod drzewem siedzi kobieta, do której młodzieniec wyciąga rękę z dwoma nakrapianymi ptasimi jajami. Klimat tej sielankowej sceny dobrze oddaje ducha rokokowych dekoracji. Całość została pomalowana naszkliwnie w kolorach: zielonym, cynobrowym, seledynowym, czerwonym, niebieskim i urozmaicona subtelnymi złoceniami. Parę do świecznika stanowi pokazujący podobną scenę lichtarz o numerze Wil.154.

Luźną inspiracją do stworzenia obu modeli świeczników były grafiki według obrazów Jacopa Amigoniego (1682–1752) publikowane w I. połowie XVIII wieku i przedstawiające alegorie czterech elementów. Pokazywały one żywioły w scenach z parami kobiety i mężczyzny ukazanych w różnych sytuacjach: wybierających jaja z ptasich gniazd (powietrze), uciekających od pożaru (ogień), łowiących ryby (woda) i zbierających kwiaty (ziemia). Twórca świeczników wilanowskich inspirował się sceną związaną z powietrzem, którą opracował na dwa różne sposoby.

W kolekcji lichtarz znajdował się prawdopodobnie już przed 1850 rokiem, został przywieziony do Wilanowa z petersburskich zbiorów Stanisława Septyma Potockiego, ojca Aleksandry Potockiej. Obiekty przesłano do nowej rezydencji po jej ślubie z Augustem Potockim w 1840, na co wskazują zapisy w inwentarzach z tego czasu. Najprawdopodobniej w pałacu znajdowały się wówczas po 2 sztuki każdego z lichtarzy – w formie takiej jak opisywany Wil.153 oraz w formie analogicznej do Wil.154. W spisie z 1895 roku w Gabinecie Lubomirskiej po raz kolejny pojawiają się te obiekty: „Cztery świeczniki ze starej porcelany saskiej, składające si z drzewa i dwóch figur na podstawie. Jedna – Poszukujący gniazd, druga Zbierający kwiaty /kilku brak/. Całość na konsoli z drzewa ażurowego i złoconego”.