Zydel

Czworonożny zydel o trapezoidalnym siedzisku, którego boki są lekko wypukłe, naroża zaokrąglone, a krawędź delikatnie profilowana. Poniżej siedziska znajduje się lambrekinowo wykrojona carga, skrywająca dwie listwy w których parami osadzone zostały lekko rozchylone nogi. Nogi są toczone, w górnej partii w formie tralkowatej, niżej spiralnie kręcone, a u dołu uformowane w kształt odwróconej gruszki wspartej na kuli. Deska oparcia została wpuszczona w siedzisko i połączona za pomocą klinów. Jej kształt przypomina trójliść, o górnej krawędzi półkolistej a bocznych prostokątnych z wklęsłymi narożami, niżej mocno przewężona i dalej rozszerzająca się nad siedziskiem w formie dwóch spływów wolutowych. Całość ma formy zaczerpnięte z ornamentu wstęgowo-cęgowego, co zaakcentowane zostało płaskorzeźbioną dekoracją. W środkowej partii znajduje się nieznacznie wypukła płycina wypełniająca kształt obramienia, w górnej części opatrzona otworem o rzeźbionych krawędziach w formie trzech ceownic i płaskorzeźbionego zwisu kampanulowego.

Mebel formą i dekoracją nawiązuje do stylu późnorenesansowego, co w dziewiętnastym wieku było jednym z przejawów tzw. nurtu historycznego, odwołującego się do estetyki minionych epok. Meble w podobnym stylu za czasów Augusta i Aleksandry Potockich zdobiły liczne wilanowskie wnętrza, szczególnie te o przeznaczeniu ekspozycyjnym lub bibliotecznym, takie jak np. Galeria Obrazów zwana Muzeum, co można zobaczyć na rycinach opublikowanych w albumie Hipolita Skimborowicza i Wojciecha Gersona z 1877 roku pt. Willanów: Album: Zbiór widoków i pamiątek oraz kopje z obrazów Galeryi Willanowskiej…

Zakup Muzeum Narodowego w Warszawie od osoby prywatnej w 1964 roku, przekazany następnie do zbiorów wilanowskich.