Kotyle czarnofirnisowana

W ceramice Starożytnej Grecji bardzo szeroką i zróżnicowaną grupę stanowią naczynia służące do picia. Wśród tych niezbędnych do spożywania wina wyróżniamy bardzo wiele typów różniących się od siebie kształtem m.in. skyfosy, kantarosy, fiale czy kotyle. Wilanowski zabytek należy do tego ostatniego rodzaju – o kształcie głębszej czary na stopce. Naczynie zostało poddane konserwacji, podczas której sklejono je z 4 fragmentów, doklejono uchwyt oraz uzupełniono ubytki (pozostawiono je niewyretuszowane kolorystycznie, aby umożliwić odbiorcy łatwe odróżnienie ich od części oryginalnych).

Wilanowską kotyle wykonano w technice często spotykanej w ceramice Starożytnej Grecji. Po lekkim podeschnięciu naczyń uformowanych najczęściej na kole garncarskim ich powierzchnię pokrywano firnisem, czyli delikatną, specjalnie przygotowaną i oczyszczoną glinką bogatą w żelazo. Jednak czarny kolor pojawiał się dopiero po wypale w piecu. Najpierw naczynia wypalano w atmosferze z dostępem tlenu, a po osiągnięciu odpowiedniej temperatury odcinano jego dopływ (zamykając otwory pieca i być może dokładając mokrego drewna), dzięki czemu zawarte w wierzchniej glince tlenki żelaza ulegały redukcji i zmieniały kolor z czerwonego na czarny. Glinka ta także lekko się nadtapiała – nadając naczyniom charakterystyczny, satynowy połysk.

Pokryte w całości firnisem przedmioty pojawiają się około połowy VI wieku, a już w II. połowie V wieku są już szeroko rozpowszechnione. Mają one zwykle charakter głównie użytkowy.