Fortepianik stołowy

Gdy pracujący na dworze Medyceuszy we Florencji muzyk i twórca instrumentów muzycznych Bartolomeo Cristofori ok. 1700 r. eksperymentował z klawesynem wprowadzając młoteczki w miejsce szarpiących struny skoczków, nawet nie przypuszczał jaką karierę zrobi jego nowy wynalazek nazywany „gravicembalo col piano e forte”. Nowy instrument, w którym umocowane na końcach klawiszów młoteczki wydobywały dźwięki z uderzanych strun, był prototypem fortepianu. Wynalazkiem zainteresowano się w Anglii. Jednymi z pierwszych londyńskich twórców małych młoteczkowych instrumentów byli pochodzący z Niemiec John Zumpè i Gabriel Buntebart.  Niewykluczone, że Buntebart przybył do Londynu w 1761 r. w towarzystwie Zofii Charlotty Mecklenburg-Strelitz, wytrawnej klawesynistki i przyszłej żony króla Jerzego III. W latach 1768 - 1778 obaj mistrzowie wspólnie tworzyli małe stołowe fortepiany, które zyskiwały coraz większą popularność w domowym muzykowaniu. Ich odmienne od klawesynu i szpinetu brzmienie stało się pożądane zarówno solo oraz jako akompaniament dla domowych przedstawień teatralnych i śpiewu. Po rozwiązaniu pierwszej spółki Gabriel Buntebart zawiązał nową z udziałem Christopha Sievers’a. Zakupiony przez Muzeum – Zamek fortepianik stołowy, sygnowany nazwiskami tych wspólników, pochodzi z 1785 r. Napis firmowy, umieszczony na intarsjowanej płycie nad klawiaturą, informuje „Gabriel Buntebart  et Sievers Londini Fecerunt 1785 / Princes Street Hanower Square”. Warto pamiętać, że w łańcuckich zbiorach Izabeli Lubomirskiej znajdował się podobny fortepianik stołowy innego słynnego londyńskiego wytwórcy z napisem „Fridericus Beck Londini fecit 1779. N.4 and 10. Broad Street Soho”, stojący przed drugą wojną światową w Apartamencie Tureckim na parterze.  
Teresa Bagińska-Żurawska https://orcid.org/0000-0002-9243-3967