Nadanie Orderu Św. Stanisława Czwartej Klasy Karolowi Varenne

Tradycja nadawania tego orderu została ustanowiona przez króla Stanisława Augusta w 1765 r. Pierwotna nazwa odznaczenia brzmiała „Order Świętego Stanisława Biskupa i Męczennika”, a jego przyznanie odbywało się w kościele św. Krzyża w Warszawie raz do roku, 8 maja, kiedy w Kościele Katolickim w Polsce przypada wspomnienie tego patrona kraju. Kawalerami orderu zostawały osoby zasłużone w służbie publicznej i działaniach na rzecz polskiej państwowości. W Królestwie Polskim nazwa odznaczenia została zmieniona na Order Świętego Stanisława, a po 1830 r. carowie włączyli go do odznaczeń rosyjskich i tym samym order stracił znaczenie polskie. Ostatecznie kawalerami orderu zostawali carscy generałowie i urzędnicy m.in. tłumiący Powstanie Styczniowe, co przyczyniło się do tego, iż Order Świętego Stanisława nigdy nie został restytuowany przez państwo polskie. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w jego miejsce został ustanowiony podobny w wyglądzie Order Odrodzenia Polski.

Dokument składa się z dwóch kart papieru o odmiennych odcieniach i formatach, obu złożonych na pół i w miejscu zgięcia połączonych biało-czerwonym sznurem, którego koniec został przypieczętowany do pierwszej strony wewnętrznej karty. Taka forma wynika z faktu, iż składa się on de facto z trzech odrębnych pism.

Pismo nadrzędne, czyli dokument właściwy, stanowi nadanie Orderu Św. Stanisława. Treść pisma zajmuje pierwszą stronę poszytu i zawiera tekst zapisany w dwóch wersjach językowych: w języku francuskim z lewej oraz polskim z prawej strony, i dotyczy mianowania Karola Varenne kawalerem orderu. Dokument nadania wystawiony został 23 stycznia 1823 r. w Warszawie, podpisany własnoręcznie przez Aleksandra I oraz uwierzytelniony pieczęcią odciśniętą przez papier na kustodii w kształcie rombu. Jest to pieczęć Aleksandra I jako króla Polski; w polu pieczęciowym znajduje się cesarsko-królewskie godło Królestwa Polskiego wg wz. 1815 (Orzeł Biały na piersi dwugłowego orła rosyjskiego). W przeciwieństwie do tekstu właściwej treści dokumentu zapisanej atramentem, intytulacja zarówno w języku polskim, jak i francuskim jest wydrukowana. W lewym dolnym narożniku przy krawędzi karty zapisany numer „6082".

W skład obiektu wchodzą także dwa pisma podrzędne, powstałe wtórnie jako pisma administracyjno-skarbowe, potwierdzające przyjęcie opłaty urzędowej za wystawienie dokumentu właściwego.

Dorota Czerko