Czarka

Niewielka porcelanowa czarka na niskiej stopce i delikatnie pofalowanej krawędzi. Jej dekoracja została wykonana w technice podszkliwnego kobaltu. Pofalowany kształt wylewu podkreślono na wewnętrznej krawędzi powtarzając go w linearnej dekoracji. Dno czarki zdobi ujęty w pierścieniu, umieszczony na niewielkim stoliczku wazon z kwiatami. Na zewnątrz dolną część naczynka dekoruje dziesięciopłatkowa rozeta. W górnej części znajduje się osiem pól zdobionych naprzemiennie motywem kwiatu i motywem siateczki z niewielkim kwiatem.

Czarka należy do wyrobów białoniebieskich, które zaczęto produkować w Chinach najpewniej w VII wieku. Przedmioty te zdobiono jedynie niebieskim pigmentem w technice podszkliwnej.

Pierwsze tego typu naczynia pojawiły się w okresie panowania dynastii Tang (618 – 906). Przedmioty te podlegały ówcześnie jednemu wypałowi. Oznacza to, że niebieską dekorację malowano na wysuszonym czerepie i dopiero po pokryciu przedmiotu szkliwem, poddawano go wypałowi. Z końcem XIII wieku wprowadzono w słynnych manufakturach w Jingdezhen nową recepturę masy porcelanowej i udoskonalono technologię wytwarzania porcelany. Nieprzypadkowo ośrodki w Jingdezhen słyną z najpiękniejszych przykładów porcelany białoniebieskiej, z mistrzowskiego operowania kobaltem.

Wilanowski obiekt jest przykładem porcelany wyprodukowanej z przeznaczeniem na rynek europejski. W kolekcji zachowała się jeszcze jedna analogiczna czarka i talerzyk. Zdobiły one dawne Pokoje Chińskie zlokalizowane na piętrze korpusu pałacu, zaprojektowane przez Stanisława Kostkę Potockiego.