Siekierka typu Grodnica (wariant B)

Ten dość mocno zniszczony zabytek należy do grupy siekierek z podniesionymi brzegami, czyli nieco uniesionymi krawędziami, znajdującymi się po obu stronach korpusu siekierki. Widoczne na powierzchni ubytki i rozległe plamy mają bez wątpienia związek z procesami destrukcji, jakie zachodziły na przedmiocie zalegającym tysiące lat w ziemi. Tylko wyraźna deformacja – zaklęśnięcie krawędzi a poniżej niewielki otworek – znajdująca się w szczytowej partii obucha ma ewidentny związek z przebiegiem odlewania narzędzia, a nie procesami podepozycyjnymi.

Z materiałów archiwalnych przechowywanych w Dziale Archeologii Muzeum Narodowego w Szczecinie, wiadomo jedynie tyle, że na zabytek natrafiono przypadkowo, na gruntach miejscowości Niemica położonej koło Kamienia Pomorskiego. Do zbiorów muzealnych został zakupiony w 1900 roku przez Gesellschaft für Pommersche Geschichte und Altertumskunde od znanego w tamtym okresie handlarza Henocha Flachsa ze Szczecina.

Siekierki tego rodzaju z wczesnego okresu epoki brązu, a dokładniej z końca I i 1. połowy II okresu epoki brązu, przypadającymi na lata około 1700–1500 BC, określony został w literaturze archeologicznej jako typ Grodnica, wariant B. Jak dotychczas odnotowano go wyłącznie na Pomorzu Zachodnim. Wystąpił w kilku skarbach odkrytych z innymi przedmiotami brązowymi, w takich miejscowościach jak: Domacyno, Łobez, Moryń, Smogolice i Steklno.

Dorota Kozłowska