Adoracja Dzieciątka

Kompozycja malarska w tondzie namalowana została po soborze trydenckim o czym świadczy teatralność i złożoność sceny. Ukazana nocą scena wydobywa symboliczne znaczenie cudownego zdarzenia. Jednym z najważniejszych elementów obrazu jest światło „lume divino”, którego źródłem jest sam Chrystus. Jej wewnętrzna przestrzeń zdaje się wciągać widza do środka, by mógł znaleźć się (mentalnie) w centrum wydarzeń.

Obraz podzielony jest na strefę ziemską i niebiańską, a wszystkie przedstawione postacie adorują Dzieciątko Jezus. Precyzyjny ślad pędzla wydobywa z mroków ziemskich grupę osób pozostających w bezpośrednim kontakcie z Synem Bożym i równocześnie charakteryzuje zastępy muzykujące wśród światłości w niebie. na niebie jaśniejącym złotym blaskiem, wśród obłoków namalowane zostały zastępy aniołów i aniołków świętujących uroczyście muzykowaniem Narodzenie Pana. Wyróżniają się postacie aniołów grających na lutni, skrzypcach, flecie i wiolonczeli. Z obrazu emanuje nastrój zachwytu i uniesienia.

Malowane z takim rozmachem, tak precyzyjnie wyreżyserowane dzieło z pewnością było atrakcyjne dla odbiorcy, który mógł się zatracać w zgłębianiu i odczytywaniu znaczeń zaklętych przez malarza w tą jakże skomplikowaną formę malarską.

Niewykluczone, że obraz pochodzi ze zbiorów Augustostwa Potockich (por. Czajewski, „Willanów ..., Warszawa 1893, s. 131, nr 417).